Zo dichten de dagen zich.

De zon zorgde voor een slaperig sfeertje terwijl ik in de vroege ochtend de kleine lettertjes uit het boek van Willem de Zwijger met volharding aan het doornemen was. Een heel boek met petieterige lettertjes is een kluif, maar het went. Nu slechts alleen er meer tijd voor uittrekken in het vervolg. Tijdnood is het gevolg van de berg leesvoer die op mijn bord ligt. ‘Alles Sal reg kom’ meen ik me van Bredero te herinneren.

Om half drie reden we richting Soest. Verbazingwekkend dichtbij was de plek waar we afgesproken hadden met zoonlief en zijn gezin. De eerste keer voor Lief dat hij schoondochter en de kinderen zou ontmoeten, de laatsten van het stel, dan was het plaatje compleet.

Het bleek de oude vliegbasis Soesterberg te zijn, vlak onder de rook van de wijk, waar tot 1994 de Amerikaanse gezinnen woonden, die werkzaam waren op de basis. Met mijn pacifistische inslag was ik er nog nooit geweest, ook niet met de kinderen. Nu wandelden we het wonderlijke kale terrein op, waar racefietsen over het veld heen schoten en zweefvliegers werden opgelaten. Kinderen, in de voetsporen van de volwassen racers, ragden op hun stepjes in de vaart der volkeren mee.

Er waren duidelijk meer mensen op het idee gekomen om van deze uitgesproken lentedag te genieten. Het was er meer dan druk, maar daarnaast was het terrein groot genoeg om een menigte uit elkaar te laten vallen. Het luchtvaartmuseum bleek er te zijn, vol imposant legermateriaal. Vliegtuigen, tanks en zelfs drie raketten, maar daarom heen een immense waterbaan zonder water, een grote zandvlakte, grote banden om mee te spelen. Overal stonden stoelen voor ouders en oudjes terwijl het grut zich kostelijk vermaakte. De entourage, het oorlogsgeweld, gaf een dubbel gevoel, maar de speelruimte voor de kinderen was een verademing. Alleen de grotere jongens op twee jeeps werden enorm fanatiek in het hanteren van denkbeeldige mitrailleurs en oorlogszucht.

Onze krullenbol had alleen maar oog voor de gelijkenis met zijn autootjes, die hij vond in die reusachtige Dinkey Toys om hem heen en wist gelukkig nog niets van wat er zich buiten zijn gezichtsveld afspeelde. Bovendien kon hij overal tussendoor wandelen en kruipen, aan kettingen hangen en achter stuurwielen draaien. Ik laafde me aan het ondergesneeuwde natuurschoon, klein maar fijn.

Wandelen, bijkletsen, gedachtengoed uitwisselen, het was goed toeven op deze manier, half in de natuur, half in dat vervreemdende speelparadijs, waar de zweefvliegtuigen als grote vogels af en toe de zon het licht benamen. Een glorieus moment was het kunnen aanraken van de twee stukken Berlijnse muur. Het herinnerde aan het dualisme in het geheel. Dat nooit meer en toch…

Bij het restaurant aan het begin was zowaar een achteraf picknicktafel vrij en konden we neerstrijken met een borrel, nog meer vermaak voor de kleine terwijl wij uit konden rusten. De Benjamin was eindelijk van vermoeidheid in slaap gevallen in zijn wagen. Zo’n groot gebied, dat je helemaal niet kende op een denkbeeldige steenworp afstand van de omgeving waar ik altijd gewoond had, heel gek. Toen de kou begon op te trekken gingen we richting auto’s. Een hartelijke omhelzing na de heerlijke dag.

‘s Avonds na de voetbal en een snelle maaltijd met de leftovers van gisteren was project Rembrandt aan de beurt. Wat een werk en wat spannend voor de deelnemers. Heilig ontzag had ik er voor, zeker toen ze aan een enorm doek begonnen, zelfs bleven slapen om dat af te krijgen. Een van de deelnemers kon de penselen niet neerleggen en bleef al die tijd doorgaan. De uiteindelijke winnaar had in mijn optiek de titel eerlijk verdiend. Vanuit zijn beroep als illustrator was het hem gelukt de kunstschilder in hem wakker te roepen.

Voor vandaag gaan we drie nieuwe stappen zetten. Een kapper die begrijpen zal dat half lang haar bij Lief als een handschoen past, een nieuwe bril omdat Lief zijn oude exemplaar gangstereigenschappen toedicht met de verkleuring in de zon en een afspraak met de psychosomatische fysiotherapeut. Zo dichten de dagen zich.