Deze puzzel met herinneringen

Zeker, ik hou van de kleine blauwe prins, maar de auto van zoonlief die ik gisteren mocht lenen, is toch waarlijk een luxe, die ik qua auto al jaren niet meer ken. Hooguit kwam vroeger de enorme stationcar in de buurt, die overigens Truus heette. Je moet altijd voorkomen dat hoogmoed voor de val komt. ‘Nu wil ik deze’, appte ik hem na de geslaagde missie. De kleine blauwe blikte wat verontwaardigd naar het bakbeest, toen ik weer aan kwam rijden en gaste daarna met gierende motor en ons erin weg. ‘Het is goed lieverd, die kunnen we nooit betalen’ suste ik. Met wat uitsloverij slikte hij de laatste dreiging weg.

De stoelen stonden al klaar in het halletje van de kleine flat. Bij het winkelcentrum vlakbij hadden we een uitbundige bos rode en oranje tulpen gekocht in een zonnig geel papier en een fles merlot in hetzelfde oranje cadeaupapier aangezien de eigenaar van de stoelen ze helemaal gratis weg deed. Hij was blij. Niet alleen vanwege de afname maar vooral omdat hij in een kwartier zijn hele doopceel kon lichten, te beginnen bij het overlijden van zijn vrouw. Aan de muur boven de klerenkast in de kamer hingen de foto’s als zwijgende memorabilia van de familie en vrienden die hem in al die jaren hadden verlaten, te beginnen met zijn opa en oma. De hele hoek was met deze reeks vol.

Zijn spraakgebrek maakte het moeilijker om de betekenis te vangen, maar het lukte om de juiste duiding eruit te halen aan de hand van wat centrale woorden. Er was gelukkig weer een vriendin, weliswaar 15 jaar ouder, maar ze waren aan het latten en dat was gezellig. Daarnaast zweefde in zijn verhaal een neef of vriend binnen, die om drie uur ‘s middags al beschonken opbelde. De wijn was misschien niet het juiste cadeau, realiseerden we ons, maar ach. Het ging om het gebaar.

Gênant vond ik de combi van de luxe auto en de noemer ‘gratis’ dus werd er extra veel nadruk gelegd op het ‘geleende’. Hij verblikte en verbloosde niet en was echt vooral blij met de persoonlijke aandacht. Vol trots showde hij de kleine woonkamer met de kunstbloemen en de vele beeldjes en fotolijstjes. We namen hartelijk afscheid en overlaadden hem nog eens met dankbetuigingen. Zoevend over ‘s Heeren wegen vervolgden we onze weg naar de tuin. Direct maar brengen nu we de auto ter beschikking hadden. Er stond een steekwagen waar de vier stoeltjes gestapeld op bleven staan en Lief mat zich de spierballen aan conform zijn mannelijkheid. ‘Dat doen we wel even ‘, pochte hij en zwoegde over het grillige pad langs de sloot. Ik liep er naast en hield een en ander in balans. Dat was voor de benauwdheid alweer ruim voldoende. Het blijft wonderlijk hoe dat een eigen pad blijft trekken.

Met spijt in het hart wisselde ik de voiture in voor de kleine blauwe. Niets is zo wendbaar als deze kleine spinnenkop, dus het was goed. Boodschappen halen voor de Gado-Gado en genieten van het programma van ‘Verborgen verleden’ dat Diederik Jekel presenteerde. Lief vertelde, dat het de zoon van een vriend was die we beiden nog kenden van vroeger. Dus zochten we in de zoon een gelijkenis tussen zijn vader van destijds en de zoon nu. Een heerlijk tijdverdrijf, deze puzzel met herinneringen.