Het helpt

Het was me het dagje wel. Vol lente-energie dat uitmondde in een totale schoonmaak. Balkondeuren open en dan los gaan. Het zonnetje scheen uitbundig naar binnen en nodigde uit tot los gaan in tegenstelling tot de winterse luiheid. alsof ze riep, kom eruit, jullie dwazen. Ruik de lente. Voel de kracht van de zonnestralen. Schudt die winterse dufheid van je af. Dus begon ik met verstand op nul, maar wel vastbesloten tot in ieder hoekje of gaatje te gaan. Ook om lekker te raggen en alles wat dwars heeft gezeten in een huishouden met twee van me af te raggen.

‘Leer me kennen’, schreeuwde mijn verbeten aanpak. ‘Zo is het, ondanks dat ik een chronische aandoening heb, ben ik geen kasplantje. Zo doe ik het altijd. Hou op met me als zodanig neer te zetten of te bestempelen. Het is niets. Ik weet niet wat voor vrouwen je gewend bent, maar ik vaar al 25 jaar op mijn eigen kompas en heb geleerd wat de mogelijkheden zijn. Soms vergaloppeer ik me daarbij. Dat is niet erg. Daar leer ik van. Volgende keer beter is mijn insteek. Maar laat mij mijn optimisme, zonder dat kan ik niet leven’.

Lief legt uit dat het bezorgdheid is en ik bind in. Natuurlijk, maar toch. Ik wil energie uit de relatie halen en niet verdrietig worden onder de opgewerpte bezwaren. We snappen het van elkaar. Het duurt even, maar dan wordt het toch een aanvaardbaar feit. Ik ben op mijn hoede, maar aanvaard het. Natuurlijk. Verkeerde inschattingen horen erbij, maar leer ervan, is de belangrijke boodschap.

Het is een voorbereiding, omdat morgen het hele spul hier komt. Met het hele gezin hebben we afgesproken de eerste zondag van de maand bijeen te zijn om gezellig te brunchen, tenminste, iedereen die kan. Het geeft de vrijheid andere afspraken te hebben als het zo uitkomt. Morgen komen er 9 volwassenen en 6 kleinkinderen. Hoe leuk is dat. ‘Soepje’, dacht ik meteen, dwars door de koelkast heen en alleen maar groenten in verband met de veganisten onder het kroost.

Boodschappen bij onze Duitse collega’s, die in deze bittere tijden nog enigszins betaalbaar blijven, al stijgen zij zelfs mee in de vaart der volkeren. Niet getreurd, beter te veel dan te weinig, hou ik Lief voor, die fronsend kijkt bij de hoeveelheden. Liever een improvisatie dan vissen achter het net. Een goed verstaander heeft hier maar een half woord nodig. Dus heerlijke brunch-mini’s, bladerdeeghapjes en grote volKorn broodjes. voor een wrapper is er ook vulling, even aanzien of het nodig is.

Ziezo, soep klaar, alles voorradig en het huis tot in de puntjes schoon, begane grond dan hè, de rest komt van de week. Nog niets gelezen, nog niets aan recensies geschreven, nog geen tuin, maar het gaat goed komen.

Het oorlogsgeweld komt teveel binnen, merk ik. Drie keer per dag het nieuws volgen is net iets teveel voor mijn doorgaans opgewekte gemoed. Ik moet minimaliseren, bijvoorbeeld alleen in de ochtend een half uur. De zorg om kinderen en kroost neemt een vlucht. Dat is het verwende moederhart, zonder directe ellende groot geworden. We hadden wel de dreiging van de koude oorlog, en die vreselijke Vietnamescalatie, maar daar kwamen we hier in het westen nog mee weg. Nooit werd het bewaarheid.

Ik weet het intuïtief. Er moet meer Haagse Bluf door heen geklopt worden en dan heb ik het niet over de regering, maar het luchtige toetje van opgeklopt eiwit met bessensap. Een hap en je wist dat het puur bedrog was, deze zoete lekkernij, maar om niet te versmaden. Positiviteit moeten we er door mengen in alle hoeken en gaten en waar het kan. Daar voor gaan. Het helpt.