Zussen, kringlopen en zoete vreugde

Soms begin je vol verwachting aan een dag en dan komt al dat moois dat ergens besloten ligt, gewoon uit. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Iets om dankbaar voor te zijn en om even over na te mijmeren.

Alles liep gisteren op rolletjes. Twee bedden verschoond, een was gedraaid, de juiste kleding uitgekozen, Lief geappt en veel sterkte gewenst en op de minuut af op tijd beneden aan de flat om in de auto van zuslief te kunnen stappen.

Richting jongste zus, daarna spoorslags naar de stad met ons aller Flipje, die ooit de witte boterhammetjes met Blueband had versierd, een smaakmaker van formaat voor onze kinderziel.

De eerste ruime en onbekende kringloop had alles voorhanden voor kinderen om tot glorieus buitenspel voor peuters te komen. Manden werden volgeladen, spullen er weer uitgehaald, sommige dingen omgewisseld, een doosje kralen hier, een appelmoeszeef daar, een oude biezen picknickmand om alles in te doen en klaar waren we met de ‘must do’. Bij de kleding hing een gigantische slagroomjurk en met het oog op mijn huidige status met Lief verzochten de zussen om vast eens uit te proberen hoe zoiets zou staan. ‘Say yes to the dress’ riep de jongste en ik wurmde me aan de voorkant door de mouwen terwijl de tweede zus mijn taille strak trok en mijn haar omhoog hield. Hilarisch natuurlijk en stikkend van het lachen schoot de rest foto’s en filmpjes. Nou Lief, we zijn er klaar voor hoor. Haha. Ik heb de slagroomsoes toch maar weer terug gehangen al stond het natuurlijk beeldig.

Aan het meisje achter de kassa, die met een onverstoorbare traagheid de inboedel van het mandje scande ondanks de immense rij achter ons, vroegen we naar een leuk eettentje. Ze wees ons op iets met de naam ‘samen’ en het ontfutselde zowaar een glimlachje op haar gezicht. Uit een deur achterin kwam een identiek exemplaar van het meisje achter de kassa gelopen in dezelfde uniforme outfit. Hé, dat was grappig. Geen oogafwijking, maar daadwerkelijk twee identieke dames.

De geroemde gezelligheid van het establishement viel reuze mee, maar de lunch was oké. Dat betekende voor mij naar behoren een soepje en brood, niet te zwaar, lekker hartig en sterkend. De bijbehorende wijn kwam pas aan het eind, na de maaltijd, door. Zus had om een boterham met uitsmijter gevraagd zonder de poespas, maar dat werd wel erg letterlijk genomen. Op haar bord lag een benepen eitje op een bruin boterhammetje te zieltogen in eigen vet. Geen greintje groen of anderszins ter versiering. Gelukkig had andere zus een enorme Waldkorn met tonijn.

Ach ja. De wereld bezien door een roze bril viel het allemaal reuze mee. Bij de winkel van de grote kortingen, de winkel voor zuslief, omdat daar haar kleding en de bijbehorende prijzen zelfs in de opruiming te vinden waren slaagde ze ras. Door de Hema naar de andere kant van het stadje en dan valt het zwaar niet voor de Hemaworst te bezwijken, in drieën dan maar, ieder een hap, het was aan mij niet besteed. Op naar de volgende kringloop in een dorp in de buurt.

Weer een die we nog niet eerder bezocht hadden. Het was er stil. Poes moest buiten blijven, stond met hanenpoten op de deur en binnen liep inderdaad een grijs exemplaar met witte sokjes, die wat schuw naar ons keek. Even later begrepen we waarom. Een van de winkeldames joeg hem met een ‘vort jij‘ uit haar domein. Ach ja, poes, tussen al die vreemde luchtjes aan meubels en kleden zou het je wel eens wat territoriumbewaking kunnen ontlokken.

We besloten de avond met een heerlijk dinertje ter ere van zus die over twee dagen er een jaar bij aan mocht tikken. Dat we nog maar lang mogen genieten van dit heerlijke samenzijn. Zussen, kringlopen en zoete vreugde.