Het recht zal zegevieren

De lente buitelt over de knoppen heen en trekt ze een voor een uit hun slaap. De prunus naast de flat staat uitbundig te bloeien. Overal kom ik foto’s tegen van prachtige bloesem tegen een strakblauwe lucht. Het was me dan ook het weertje wel gisteren. Maar toch moest je je niet vergissen met aankleden. Het was bibbertjes koud. Of voelde dat zo omdat ik in de nijver om mijn deadline te halen de hele dag binnen was gebleven en pas tegen vieren met twee dagporties heerlijke paprika-courgette-soep richting dochterlief ging.

Het verhaal is af en ter lezing ende vermaeck doorgestuurd om te redigeren. Altijd weer spannend wat de goegemeente ervan vindt. Toch krulde de binnenkant gisteren wel een beetje om van trots. Pffff, het was even hard aanpoten, maar dan heb je ook wat. Nu verder met de rest van het achterstallig onderhoud.

Vanmorgen vroeg riep het gerecht voor vandaag me de keuken in, want het verrassingspakket van zoonlief had kippengehakt erin, die gisteren al op moest. Dan maar in de ochtend al rul bakken en de rest van het gerecht bereiden en in de koelkast bewaren tot later. Het gehakt met de kruidenkaas, de geraspte kaas en de broccoli in het midden van het bladerdeeg en dichtvouwen, zodat ik het vanavond kan afbakken in de oven. Zo’n verrassingspakket laat wel hele nieuwe variaties zien en die zijn een uitdaging om tot een Goed einde te brengen. De soep die ik had meegenomen naar dochterlief werd met veel smaak door allen opgegeten. Rijker en voller nog dan de dag ervoor.

Vandaag ga ik verder met het doek van de vier zussen. Met project Rembrandt op het netvlies kreeg ik daar ineens zin in. Ze hadden flamenco-danseressen onder andere als opdracht . Wat een heerlijke kleurrijke schilderijen leverde dat op. Altijd jammer als er iemand afvalt, van wie je zeker weet dat ze wel het talent heeft maar op die dag niet helemaal uit de verf komt, letterlijk en figuurlijk. Heerlijk om te zien hoe de twee mannen, die als beste naar voren kwamen, elkaar kunnen opstuwen in de vaart der volkeren. Ze bouwen op elkaar en daardoor groeien ze beide. Een mooi staaltje van elkaar nodig hebben, want hun begeleidster kon er alleen digitaal bij zijn door de Corona, die ze had opgelopen.

Vriendlief en ik maken plannetjes voor straks en wat we allemaal kunnen gaan ondernemen. Heerlijk als de bezigheden nagenoeg gelijk zijn. Schrijven, lezen, fietsen, tentoonstellingen bezoeken, wandelen, Utrecht in, een film pakken, naar het theater, gezellig uit eten gaan en reizen. Eigenlijk alleen maar leuke dingen die ik alleen ook deed, maar die nu te delen zijn en waar oeverloos lang over gesproken kan worden. Een stelling voorlezen en dan er over bomen is iets wat ik allang niet meer gedaan heb met iemand die me zo vertrouwd en eigen is. Ik droomde van hem. Hij had een prachtige wollen rode trui aan. Het was liefdevol en fijn om daarmee wakker te worden.

Ik herlees de genezing van de krekel, het allermooiste hoofdstuk van de verhalen op nummer 50. ‘Krekel schrikt wakker, ziet de stofjes dansen in de zon, hij leest briefjes met goed raad,(…) maar ineens schoot hij recht overeind. Er was iets vreemds, maar wat. Hij keek naar zijn kamer, alles was nog hetzelfde. Ineens wist hij het. Het sombere gevoel in zijn hoofd was weg. Gedachten kwamen schuchter te voorschijn uit alle kieren en gaten en schoten onwennig door de lege ruimte heen. (…)Het is weg, dacht krekel’. Hij stilt zijn honger en gaat voor de deur zitten tjirpen. Iedereen mag horen dat hij beter is. Als ze hem vragen hoe dat is gekomen, antwoordt hij met hulp van mier ‘Zomaar’.

Een mooi verhaal om een stralende dag mee te beginnen. Zomaar. Omdat de lente ons overspoelt en het recht zal zegevieren.