Lichtpuntje

Een stralende zondag als lichtend voorbeeld voor de schaduwkant duizenden kilometers verderop. Het meest aandoenlijk in de afgelopen dagen vond ik de vrouw voor één van de gehavende flats van Kiev. ‘Waarom kan het niet gewoon lente zijn’, vroeg ze zich in alle eenvoud af. ‘De vogels zingen de bomen dragen knop’. De vertwijfeling en het ongeloof in haar stem ontroerde me ten zeerste. Lente, de aanzet tot nieuw leven, zou niet moeten worden gedrenkt in dood en verderf. Oneindig verdriet om de vernietiging van de schoonheid.

Vink vliegt in de boom voor het raam en koestert zich een wijl in de al verwarmende zonnestralen van deze vroege ochtend. Lief schrijft dat hij me mist. Een leven vol belofte. Kauw schudt haar veren en beneden loopt een jogger zich in het zweet. Vreedzame taferelen.

‘Matthijs draait door’ als ouverture is een fijnzinnige pleister op de wonde. De muziek, de innemende gasten, de gelauwerde dichter Willem Wilmink, een tranend oog van Herman Finkers en de innemende flower-powervriend Ernst Jansz met als tegenhang en daverend slot de opzwepende en bruisende muziek van Chef’Special, die de muziek van de toekomst vertolkt. Van alles wat, om van te genieten, om te vergeten, om met weemoed terug te denken en om paralellen te trekken met eerdere brandhaarden in de wereld.

Ik wil naar de tuin om mijn moeder te begroeten in de zwellende knoppen, het verse groen van de bollen, de ontluikende wereld die onschuld heet. De schoonheid van ontwakende natuur. Het fluisteren van de heg, het ritselen van de blaren, de al opwarmende smeltende winterdag, de bemodderde paden langs de sloot, de eerste bloemen.

Vannacht zat ik middenin het neolithicum. Hoe schrijf ik mijn lieve kleine helden naar de steentijd. Gelukkig zijn er de diverse nederzettingen her en der en zijn er programma’s met lichtende voorbeelden. Ze gaan hun weg wel vinden, weet ik. Liefst vandaag nog.

Ook spookte het boek van Thea Beckman door mijn hoofd, deel 1 van de Thule-trilogie: ‘Kinderen van moeder aarde’. Een hinkstapsprong maar wel een logische naar een utopische ontsnapping uit de werkelijkheid. Vrouwen regeren de aarde. Zelfs in dat lieflijke land sluipen regels en wetten binnen en gaan vrouwen op den duur, bij de komst van een ‘Barbarenschip’ ten onder aan hun eigen lieflijke regels, die hun eigen zonen en mannen teveel beknotten. Ook daar dreef dat uiteindelijk de wig in het vreedzame leven. Vrouwen aan het roer, mannen aan het roer, het is om het even, zolang de macht maar achterwege blijft, het geld, het voetstuk. Daar is de eenvoudige mensenziel kennelijk niet tegen bestand. Herman Finkers zingt zijn protestlied tegen de NAM en de dovenondertiteling vertaalt bij de laatste zin ‘Je doet warempel niks tegen olie, gas en poen’ per ongeluk ‘tegen Oliecharchs en poen’ en dat maakte het hele lied actueel. Speling van het lot of moest het zo zijn?

Van zoonlief had ik een zak met groenten uit zijn koelkast gekregen, omdat hij het niet op kon maken deze week. Dat betekende een berg aan paprika’s. Omdat ik wist dat mijn bestelde staafmixer zou komen en er om een handtekening gevraagd zou worden, besloot ik in de wachttijd het aangename met het nuttige te verenigen. Een Oosterse paprika-courgettensoep was het resultaat. Lekker lang en geurig getrokken, genoeg om vandaag mee te nemen naar dochterlief en haar gezin, en met de nieuwe staafmixer tot een glad soepje getoverd. Vele vliegen in een klap. De wachttijd geslecht, de berg paprika’s geminimaliseerd en de nieuwe staafmixer uitgetest. Als bonus die maaltijd voor vanavond en de handen vrij voor mijn verhaal met mogelijk nog een rondgang door de tuin.

Nu schiet de oude Hortus door mij heen. Is ze al geopend. Daar wil ik lopen met mijn lief. De prachtige tuin met haar eeuwenoude omlijsting van grachtenpanden en herenhuizen, priëlen, de vijver en de oude monumentale bomen, de oudste Gingko Biloba, de symmetrie van de Catalpa, die zijn schoonheid rond trompettert., de vele gewassen, de kruidentuin en haar mooie bloemen. Dit jaar gaat ze weer open en het voelt als een lichtpuntje.