Proost

Nou, dat was net op het nippertje. Eerst zagen we dat we niet richting Den Haag moesten, maar naar Delft en daarna dat we het qua tijd net zouden redden door een ingewikkelde parkeergarage waarbij je niet rechtstreeks naar de balie in het ziekenhuis niet de lift kon komen, maar buiten om moest.

Het patientenpasje vergde ook wat nader onderzoek door de uithuizigheid in Verweggistan.Al met al stonden we ons net bij de poli te melden toen de chirurg kwam vragen naar ene mijnheer…Vriendlief dus. De man beende hem voor met wapperende witte jas vooruit en lief ging er wat bedeesd achteraan.

Zo kom je nog eens ergens en het viel me op, dat het wonen in een tweejarige eenzaamheid toch bepaalde hiaten deed vertonen in de dagelijkse routine. Alles is een beetje vreemd. Zo’n parkeergarage, de aanmelding, de gegevens, de vragen rondom. Het grote dossier hadden we maar thuis gelaten en alleen de benodigde papieren meegenomen. Een snelle leerling, dat lief van mij. Een prachtig gasthuis, dit ziekenhuis en het was er behoorlijk druk. De nauwe gangen lieten de anderhalve meter afstand bijna niet toe.

Vriendlief vindt het een grote warwinkel en voelt zich een soort ‘Alice in Wonderland’ in deze elektronische wereld die, sinds de jaren dat hij zijn ‘computerkunde’ heeft afgerond, niet de nieuwe ontwikkelingen meer had bij kunnen houden op het platteland waar zijn residentie staat en zich nu als een vreemde eend in de bijt voelde. Patientenpasjes, die volledig per automaat gaan, het scannen van de nieuw veroverde onderdelen en ga zo maar door. Zelfs de parkeergarage getuigde van vooruitgang. Verwondering op verwondering gestapeld geeft vervreemding. Het duurt dan langer voor je tot gewenning komt, is mijn ervaring met de lieverd.

Om het te vieren dat we samen aan een tafel kunnen zitten, snorren we het sfeervolle gloednieuwe restaurant op. Wat een mooie plek. Daar genieten we van een liefdevol verzorgde soep en mijnheer wenste liever een koffie met een saucijzenbroodje. Op deze geserveerde soep ga ik een wijle oefenen met de room en de vork. Een probaat middel voor dergelijke versieringen.

We rijden in de vriendelijke lentelucht terug naar huis en krijgen later de uitslag doorgebeld, met een uitleg over de te nemen stappen. Als we net thuis zijn belt de verpleegkundige al. Het valt alles mee en is een chronische kwaal en het valt op te lossen maar de moeheid is een andere kwestie en dient eerst te worden uitgezocht. De beren op de weg vinden een uitleg in ‘het nu nog niets weten’. Maar de ratio weerlegt het. Iets wat uitgesloten is, telt niet meer mee. Afstrepen op het lijstje. Twee ogen kijken me argwanend aan en beamen daarna het gelijk. Rationeel gezien valt het zuiver te beredeneren. Het gaat niet om het gelijk. Het gaat om het vertrouwen om de zon die weer moet schijnen in plaats van angst voor het ongewisse.

Uitbundig schitteren de fraaie oranje tulpen van dochterlief in het hartverwarmende middagzonnetje en ze vormen met Pluis, die bedachtzaam rond kijkt, evenals zoonlief naar zijn vogels, een en al schoonheid.

De oudste valt binnen met een torn in zijn lievelingsbroek en een hele doos Hello Fresh, eten voor een weeshuis. Wel een echte verrassing wat er allemaal in de grote bruine zakken zit die in een enorme doos zijn verpakt. Arme bezorgers, denk ik onmiddellijk, die hebben heel wat af te sjouwen, maar goed dat ik het niet bestel met mijn vier trappen hoger gelegen maisonnette. Het regime van elke dag een verse maaltijd bereiden, viel toch zwaarder dan gedacht, omdat de wens om soms iets anders te snacken of te eten soms zwaarder weegt.

Ziezo, alles is opgeruimd, zoonlief weer vertrokken, de jongste in zijn kamer en wij moesten maar eens een aperitiefje nemen om de eerste lentedag te vieren. Alle dagen feest. Proost.