Het was welletjes

De storm die gisteren vooral in de nacht raasde, hield me danig bezig. Ergens tussen slaap en waak hadden de gedachten een even stormachtige karakter dat alles met de veiligheid van de reis naar Rotterdam te maken had. Was dit wel verantwoord. Zoals gewoonlijk schoof ik alle bezwaren opzij en ging gewoon aan de gang met de gebruikelijke voorbereidingen. Met loon naar werken was de wind bij het over de drempel naar buiten stappen zelfs gaan liggen en gaandeweg de reis brak de zon zowaar door en kleurde de ochtendspits bijna vriendelijk.

De kleine blauwe prins snorde onverstoorbaar door op zijn volle tank en ruim op tijd kwam ik aan op de plaats van bestemming. Op de parkeerplaats waren een stel jonge mensen driftig aan het vegen en bij mijn poging te parkeren gebaarden ze driftig. Het raam open om te horen dat het om een berg glasscherven ging, een van de glazen platen was omgewaaid. Dat betekende achteruit manoeuvrerend en op een van de twee vrije plekken aan de weg te gaan staan. Net had ik ingeparkeerd of schuin achter hoorde ik een klap en daar lag op de net schoongeveegde straat weer een nieuwe stapel glas. Er was nog een plaat gevallen. Met de moed der wanhoop bleven de vegers vegen. Een voorstelling op zich dit hele tafereel.

De hele dag voorstellingen voorgeschoteld krijgen in het mooie jeugdtheater Hofplein was als een cadeautje. De entree was goed opgezet met een warme ontvangst en veel aandacht voor de anderhalve meter. Ruim voor tijd was onze delegatie compleet en konden we het aanbod verdelen. Kritisch bezien en vooral invoelen is de modus waarmee de verschillende uitvoeringen bekeken worden.

De eerste voorstelling riep bij de kinderen de ‘overspannen reactiegraad’ wakker. Dat ging gepaard met onrust en veel gepraat er tussendoor, gefriemel en geschuif. Het thema, een quiz, gaf daar op zichzelf al aanleiding toe.

Daarna was er een stuk waarachter een hele filosofie schuil ging over het verwerken van de dood van een vader en dientengevolge een overbezorgde moeder, waardoor de jongen een verstikkend gevoel overhield, maar het bleef vooral hangen op het kleurloze decor, de wonderbaarlijke verbeelding van de overleden vader. Te ver gezocht, te veel bedacht en niet bij het kind gebleven. Het had wel tijd nodig om dat te laten binnenkomen.

Drie heren waren er om een slapstickachtig vermaak in elkaar te draaien met een orgel, een vel papier waarop getekend kon worden, een blaffend hondje, alweer een doodskist en vooral een overdosis aan rommel op de vloer. Komisch, vermakelijk, afwisselend en dat allemaal in een hoog tempo onder vermakelijke orgelmuziek en andere geluiden. Ze noemden het zelf Cartoon-theater en die vlag dekte de lading.

Daarna was er een recycle-machine. De vuilniszakken vlogen ons om de oren en het was grappig. Af en toe kwam er een belerend vingertje om de hoek kijken en het duurde wat te lang. De liedjes waren verpakt in een aanstekelijke rap en werkten stimulerend en uitnodigend. De groep kinderen die kwam kijken hadden zich verdeeld in de jongens en de meisjes, de laatsten leefden enorm mee met de acteurs en het was goed aan hen besteed, de jongens hadden kennelijk onderling afgesproken om vooral niet te reageren. Het was vrij duidelijk dus konden de acteurs zich richten op de genietende meiden en de rest van het publiek. Niets is dodelijker voor een voorstelling dan publiek dat niet mee te krijgen is.

Bijna verzadigd, besloten we te lunchen, waardoor we een blok moesten missen, maar niet alleen de geest, ook het lijf had input nodig. Zoals altijd stond de tafel vol met heerlijkheden en konden we daarna de twee voorbije jaren zonder presentatiedagen bijkletsen. De laatste voorstelling was een hele gezellige, pretentieloze, maar goed op het kind afgestemde, voorstelling met een circus, een aandoenlijke hoofdpersoon, een goochelaar en een vermist konijn. De liedjes waren wederom prachtig. Het bleef een genot om naar te kijken. De regisseur verving een zieke medespeler, zodat we toch een goede indruk konden krijgen.

De presentaties daarna liet ik aan me voorbij gaan. Een hele dag, zeven uur zo leerde de parkeermeter mij, was lang genoeg geweest. Met een hoofd vol indrukken en berg inspiratie zoefde ik terug naar huis. Daar, op de bank, voelde ik de moeheid ten volle in de benen zakken. Het was welletjes.