Thuiskomen

Gisteren kwam nieuwsgierig aagje op bezoek. Zuslief hield het niet meer. Eerst eens horen en zien hoe de vlag erbij stond. Elk spatje tijd brengt een zee aan beleving, wederwaardigheden, ontdekkingen. Geen tijd om je te vervelen. Kordaat en digi-onderlegd als ze was had ze in ‘no time’ het grote huis in Verweggistan te voorschijn getoverd en zag ik ook voor het eerst de bossen die bezit waren van mijn lieve grootgrondbezitter. Het was aardig wat grond om bij te houden, heel veel werk om dat alleen te doen, als je recht van lijf en leden bent, maar als het grote getob begint, welhaast ondoenlijk.

Maar aan de horizon wapperden ook fier onze toekomstplannen met ideeën te over om het huis weer een thuis te laten zijn voor familie en vrienden. De Datsja om te toveren tot een atelier met schommelstoelen op de veranda. Eerst nog de nieuwe keuken en de ramen en fysiek hier het onderzoek en de ongemakken aan de benen laten verhelpen en dan konden we gaan kijken op de, voor mij nieuwe, en vernieuwde vakantiestek.

Na een kopje thee ging ze weer en jubelde in de zuster-app ‘Het leek wel of ik in een tijdmachine was gestapt. Haha. Back to the seventies. Was gezellig-leuk om hem te zien-Hij is niets veranderd. Dat bekende lachje heeft hij ook nog’. Jaja, zo wordt het hier ook nog altijd ervaren, uitgedijde halzen ten spijt en onze mentale ontwikkeling natuurlijk, die er wel degelijk geweest is.

Vandaag ga ik het ontstane ritme van deze week doorbreken. Al die tijd een lomig, genietend, samenzijn en sudderen in de vroege ochtend, de stilte op zolder zo anders dan de weg langs het huis, de boom voor het raam en het rumoer van de ontwaakte stad. Er is veel gerommel van de buren…De familie Kauw, maar verder volmaakte sereniteit.

Ik duik het volle leven weer in. Een hele dag voorstellingen van het verteltheater in de stad. Heerlijk wegdromen bij de verhalen van diverse grootmeesters. Namen als Joris Lehr en Niels Brandaen, mijn grote helden bij het oproepen van nieuwe werelden, een beleving om mee te maken en zeker om te zien hoe elk kind om de vinger wordt gewonden en meegenomen in het verhaal, hoe dat gaat leven aan de hand van de buigzame stem, de mimiek, de groteske en soms minieme gebaren. Verwondering oproepen is voor deze mannen een tweede beleving geworden.

Ook leuk zijn de vele, voor mij nieuwe, verhalenvertellers die aantreden. Bij sommige, zo leert de ervaring moet je oppassen niet in slaap te vallen, anderen brengen je naar de toppen van de vervoering, op zo’n manier, dat je ze wil blijven volgen, net als de eerder genoemde helden.

Na zo’n gevulde dag zal ik thuiskomen. Letterlijk en figuurlijk. Een andere nieuwe dimensie. Normaal huppelt Pluis bij thuiskomst naar de deur en bedelt kopjes. Nu weet ik daar mijn lief, die me met open armen zal ontvangen. Armen om in weg te kruipen, een klankbord om de belevenissen te delen, de visite van zijn zoon aan hem, en mijn wonderlijke verhalen.

Zo thuiskomen. Nooit meer gedacht en eigenlijk al stevig afgeritst. Het leven was een alleen-gaan, al meer dan 25 jaar. Met verve en schwung en afleiding voor een life time, een gevuld en gepassioneerd leven voor alles wat er in de omgeving en ver daarbuiten gebeurde. Maar nu ligt er een deken van rust en vredigheid overheen gesluierd, die balans brengt in de som der delen en de rijkheid met zich meebrengt van een overloop aan liefde. Het hart stroomt vol bij elke aanblik. Het mag zo veel en weldadig zijn, na al het gemis in het leven van ons beide, de liefde mag vloeien als zoete honing. Nu en hier. Thuiskomen.