Het maakt woorden overbodig

Een prachtige mooie winterdag was het afgelopen vrijdag. De zon, daar was ze eindelijk weer, trok haar lange winterschaduwen over het veld tussen Rhijnauwen en Amelisweerd. Twee zielen in het groene gras, elke vezel barst van leven en liefde. De wereld draait door en dit heerlijke landgoed verandert niet. Het kleine meisje met alle broers en zussen wijst picknickplaatsen aan, waar de voetstappen liggen van haar en haar ouders, de broers en de zussen. Boterhammetjes en een thermosfles met lauwe thee. Een goddelijke versnapering na de rennende kindervoetjes door de laan, die eekhoorntjes de boom in doen springen en hazelmuizen op de vlucht laten slaan. Kinderstemmen schallen tegen de hoge bomen en echoën de blijdschap om de vrijheid in dit ademende groen.

De rij statige populieren staan als wachters aan de zoom van het bos, als altijd. We zoeken bewust de stilte om te genieten van elkaar, in gelijke pas, de handen vast. Zo’n bijzondere ervaring om samen door ons eeuwenoude bos te gaan. Hoe vaak hebben we er vroeger, van de liefde knetterend, gelopen, net als nu. We geven licht en de grachten weerspiegelen de onpeilbare diepte ervan.

Als we aan komen lopen bij de jeugdherberg, dat herkenbare oude pand, met de trap naar het bordes, ontwaar ik een vriendelijk gezicht, ze zwaait, met de hond aan de hand kan ze niet te dicht bij komen, anders wordt hij te enthousiast. Omhelzen kunnen we elkaar niet, moeder van een dochter en twee zonen, die jaren achter elkaar ooit mijn leven hebben verrijkt met hun komst in de groep. Hun speciale kijk op de wereld zorgde voor een vaste plek in mijn hart, een deur waarachter de herinnering aan dit bijzondere drietal sluimert.

Bij de laatste fotozoektocht kwam ik de foto tegen van de dochter in haar specifieke vrijgevochten houding, triomfantelijk een boek omhoog, het stoere jekkie los, de springerige blonde haren als en warboel om het olijke hoofd. Zo legde ik haar vast op een digitale tekening en nu toonde ik die aan haar moeder. Vertederd zag en herkende ze haar dochter, het stoere jekkie, jaren uit het verleden borrelden boven. Herinnering aan ons toneelspel op de kampen in die tijd, moeder hoogzwanger van de derde, als hulpeloze vertederende worm in de rulle aarde, een worm met een buikje. De kinderen vonden niets wereldvreemd.

We namen afscheid van haar en vriendin, terwijl de hond met een gevoel van spijt ons met trouwe hondenogen nakeek en doken terug in de wereld van ons samen. Overal opende natuur zich voor de heerlijke winterzon, een schrale wind, dat nog wel, een bankje om uit te rusten en te mijmeren over alles wat nieuw en toch zo hetzelfde was gebleven.

De volgende dag schoot door het lome rusten de tijd om te schrijven er bij in. Bovendien zou het eerste coronavrije gezin zich ‘s middags melden om te komen eten en om, brandend van nieuwsgierigheid, kennis te komen maken met vriendlief. Naarstig op zoek naar een feestelijk tintje aan de maaltijd besloot ik Griekse wraps te maken, met homemade tzaziki, rode ui, gegrilde gemarineerde vegan kip en tomaat, komkommer en frisse groene veldsla.

Samen boodschappen doen is als je dat altijd alleen doet, een verrijking. Twee weten meer dan een, lachte de toekomst. Daarna nog een stief uurtje voor de voorbereiding. Tzaziki bracht het verlangen naar zon en wandelen door de nauwe schaduwrijke straatjes met de gepleisterde muren, het okergele zand en een zee, blauwer dan blauw. Een sprankje zonlicht op het bord. Er kwam geen einde aan gespreksstof toen een onontgonnen terrein werd aangesproken. De kinderen in het grote tekenboek, een oude huisagenda, waar kleindochter een monstergezin wilde met haren, papa monster, mama monster, broermonster en zusmonster, waarop de kleine filosoof spontaan zijn eigen monsters tekende. Langzaamaan wordt het het grote monsterboek, een soort vriendelijke barbapappa’s.

Met smaak werden de Griekse lekkernijen verorberd, een ijskoud biertje voor de mannen, wij een heerlijke frisse sancière en weer vergeet ik de gebruikelijke foto’s te maken, omdat hoofd en hart zo vol zitten. Dochterlief schiet ze stiekem en later spat de liefde van het beeld, als we naar elkaar opkijken. Het maakt woorden overbodig.