Een perfecte harmonie

Ja, blauwe lucht met roze wolkjes, letterlijk licht in de duisternis. Niet dat hier sprake van is, maar wel voor de rest van de wereld waar iedereen ziek is of onderweg en ouders ziek zijn van het geregel met kinderen in huis en thuiswerk.

Gisteren werd gekleurd door de warmte van het samenzijn, het wederzijdse begrip, de aandacht voor elkaar en elkaars bezigheden, om daar tussendoor als vanouds samen het huishouden weer op te pakken, kleine details verfijnen maar vooral plannen maken voor de nabije toekomst en die van hopelijk wat verder weg. Wat het meest treft is de eerlijkheid in de vele gesprekken. We hoeven het niet meer mooier te maken dan het is. Allebei wat krakkemikkig, maar vol vuur, opnieuw leven ingeblazen, het buffert alle fysieke ongemakken.

In de biografie van Jeanne Bieruma Oosting was er weer een opmerkelijk feit te verwerken. In de oorlog hadden veel vrouwen zich ontpopt tot daadkrachtige en heldhaftige vrouwen, die met hand en tand verzet pleegden tegen de vijand. Mannen en vrouwen solidair aan eenzelfde verantwoordelijke taak en vaker nog, solitair of in samenwerking met andere vrouwen. De teleurstelling na de oorlog was des te groter. In plaats van dat vrouwen gelijke rechten kregen, werd het arbeidsverbod voor gehuwde vrouwen van stal gehaald en bleven gehuwde vrouwen handelingsonbekwaam en mannen hoofd der echtvereniging. en zo werd de vrouw weer teruggedrongen naar het huishouden. Om het negentiende eeuwse adagium maar aan te halen, volgens Jolande Withuis: Hem de wereld, haar het huis. Dit idee beleefde zijn gloriejaren.

Waar waren de strijdbare vrouwen, hoeveel ruimte moest dat mannenbolwerk krijgen. Ongelijkheid is nog steeds aan de orde van de dag. Als je geluk had met vriend of echtgenoot dan waren er op kleine schaal wel veranderingen. Dat ervoer ik aan den lijve. Samen een huishouden bestieren was ons antwoord op de almaar redderende vrouwen uit de jaren ‘50. Zelfs mijn moeder wist met list en slimheid zich er onderuit aan het vechten, voordat ze tot mantelzorger werd gebombardeerd. We gingen ook wel de barricaden op, maar zette het zoden aan de dijk op dat punt van gelijkheid en inclusie.

Enfin, er volgt in het laatste stuk van het boek nog veertig jaar ontwikkeling, waar we grotendeels ook zelf deel van uitmaakten. De tijd zal het leren.

De zon schijnt uitbundig en ik gooi de balkondeuren open. Heerlijk licht stroomt de kamer binnen. Pluis ziet haar kans schoon en zit met dichtgeknepen oogjes te genieten, maar als er een Turkse tortel komt aanwakkeren, vliegt ze behendig het hekwerk van het balkon op en had het arme dier bijna te pakken, haastig fladderend ontspringt ze net op tijd de dans.

We besluiten na een eenvoudige brunch om wat te gaan wandelen in Amelisweerd en te genieten van het hand in hand lopen. Een simpel iets voor stelletjes maar voor ons is het een wereld van verschil zoals alles wat zich in liefde aandient en waar we zo gelukkig om zijn.

Alles eigenlijk, is nieuw en toch zo vertrouwd, samen luisteren naar muziek, een passage voorlezen uit een boek, een vleug wetenschap waar zoonlief ook alles van afweet zodat er een boeiend gesprek ontstaat over algoritmen en artificiële intelligente en ik, domweg gelukkig op mij bankje(ken uw klassiekers)deze gemeenschappelijke deler tot ontwikkeling zie komen.

Pluis ligt weer veilig op haar bank en droomt van Turkse tortels die het haasje zijn, vriendlief schrijft zijn gedachten uit op zijn computer en ik de mijne op de iPad onder de bedaarde klanken van een instrumentale evergreen. Een perfecte harmonie.