Een perfecte bijkomstigheid

Op zolder luisterde ik naar de wind die om het huis huilt, met zo’n mooie hoge fluittoon. Dat hoort bij de verlaten prairiedorpen waar de tumbleweeds een speelbal zijn van de wind. Hoei…Ik stel me voor dat we in een tentje bivakkeren aan de Noordpool en plots vraag ik me af wat een sherpa op de Mount Everest doet, als hij thuis hoort op de Himalaya, een uitzending van gisterenavond gedachtig. Die malle associaties ook. Dus maak ik vriendlief wakker met die rare vraag en heb spijt, als ik de onderbroken slaap in zijn ogen bemerk. Met mijn kussens onder de arm vertrek ik naar een verdieping lager.

Gisteren in Hoek was het al even guur. We liepen stevig gearmd naar een lieve nicht een paar blokken verderop. Daar dronken we thee en deden kond van het voorgenomen plan. Met eenzelfde optimisme wuifde zij de beren op de weg weg. Herkenning. Oprecht blij was ze voor haar lieve oude oom. Er kwam, uit de archieven, een oud fotoboek naar boven van ons gedeelde leven, met foto’s die een aanvulling waren op de drie fotoboeken van mij. Wat een wonderlijke gewaarwording om een herinnering compleet te zien worden. Op de terugweg werd mijn onderlip dik. Ik bijt soms weleens een velletje weg, dan wordt het ook zo. Maar na de ellenlange weg terug naar mijn huis met spiegels overal, zag ik ineens dat ze zo dik waren, alsof ik mijn heil had genomen in een forse botox. Pas comme il faut en weinig charmant.

Met zijn geoefende doktersoog bekeek vriendlief mijn lippen op een eventuele insectenbeet. Allergische reactie, maar waarvoor. ‘Niet voor jou’ stelde ik hem gerust. Dat viel reuze mee. Hoeveel er daarna te bespreken was, er leek geen einde aan te komen. Alle raakvlakken waren dan ook aanwezig. De televisie leende met een wetenschappelijk programma en Tussen Kunst en Kitch ook nieuwe gespreksstof. Een schilderij aan de muur te hebben hangen naast je tv en niet te weten, dat daar een echte Isaac Israëls hangt. Hou me vast. De eigenaar had naar een handtekening gezocht, maar het nooit gevonden omdat het niet in de geijkte hoek stond maar middenin de afbeelding van het meisje met de hoed. Een juweeltje en fantastisch om te zien.

Ik dacht onmiddellijk aan mijn kleine Javaanse danseres, ooit in de kringloop op de kop getikt en ondertekent met F. Bemmel ‘22 en kom dan uit bij Frits Adolf Oscar van Bemmel, tekenaar, illustrator, kunstschilder, boekbandontwerper en ontwerper die inderdaad werkzaam was in Batavia. Toch eens langs gaan, misschien.

Zoonlief appt, ‘mam, botoxen is niet nodig, je bent al mooi van jezelf’. Natuurlijk grappig bedoeld, maar het ontroert. Ik wijt het aan de gemoedstoestand. Het vat van emoties stroomt over. Nog een schok voor vandaag. Broerlief moest gedotterd worden. Achteraf blijkt dat dat al langer moest, maar er was niet eerder plek. Dan is het een grote opluchting als het wel eindelijk kan. Hij heeft de ingreep en de nacht goed doorstaan.

Veel warmte stroomt ook binnen via de adhesiebetuigingen van mijn lieve vrienden en gisteren toen we de flat samen binnen kwamen, lag er in de brievenbus een kaart van dochter en haar gezin met de aanhef Lieve…En daar stonden onze namen als van oudsher onafscheidelijk naast elkaar. Een eerste welkomstkaart. Hoe attent en vol genegenheid.

Achterop een citaat van Poeh ‘Wanneer je iemand zijn grote laarzen ziet aantrekken, kun je er vrijwel zeker van zijn dat er een avontuur op komst is’. Inderdaad, met beide benen in het avontuur gestapt. Wat trouwens echt geweldig uitkomt. Hij is een langslaper, die mij de ochtenden laat. Is dat niet een perfecte bijkomstigheid.