Een nieuwe intensiteit

Ja, het derde boek lag in de bus. En wat voor een. Nadat ik het karton van de verpakking open had gerist, kwam er een stevig gebonden nachtblauw boek uit, met mooie krulletters in oranje/goud en een glimmend plaatje van een helifietszeeër met eronder de subtitel: Een reisgids naar je verborgen talenten. Ik vond mezelf na het beschouwen van boek en inhoud terug met een brede gelukzalige glimlach en vlak daarna met het besef zelden me zo bewust gelukkig te hebben gevoeld bij een nog te ontdekken boek.

Dat doet iets moois met je. Als musea gesloten zijn is er altijd nog het boek. Natuurlijk wilde ik er direct aan beginnen, maar eerst het andere leeswerk. Nog vier dagen worstelen met Gül.

Gisterenavond was het weer een zaterdag als vanouds. Heerlijk. Met ‘Matthijs gaat door’ krijgt het de sfeer van pyjamaatjes aan, wangetjes schoongeboend en voor de televisie je stroopwafel van de markt oppeuzelen. Iedereen genoot mee van Rudie Carrell en de uitzending met Esther Ofarim als zeemeermin bijvoorbeeld of Tom Manders als Dorus met zijn lieve mottenfamilie.

De stroopwafels hebben plaatsgemaakt voor naturel chips en de pyjama voor warme soksloffen en een huispak, maar het grote genieten is er. Hoe blij kan je worden bij het ontdekken van de passie en de vreugde, dat muziek maken oproept bij een ander. Tel de zegeningen en het wordt een dag met inhoud, herinneringen incluis.

In de rubriek ‘For Ever Young’ kwam Hans Dulfer vertellen. Hij woont ergens middenin de polder naast een oude molen, waar hij zijn archieven en de opgespaarde spullen uit het verleden bewaart. Een molen tot de nok gevuld met verleden en nostalgie. Hij verzamelde alles wat over hem geschreven was, knipte het niet uit maar bewaarde het in het geheel als katern met de achterkant erbij, een tijdsdocument om het te kunnen plaatsen. Die achterkant bleek veel interessanter en van groter belang dan het stuk over hemzelf, gaf hij aan.

Het grote pluspunt is de keur aan artiesten, die Matthijs iedere keer weer in zijn programma weet te halen. Zo kom je nog eens op nieuwe ideeën. Wie altijd bij dezelfde leest blijft, zal nooit iets nieuws ontdekken. De boodschap voor zijn eeuwige jeugd zat bij Hans in het omarmen van alles wat nieuw op je pad komt. Blijf vernieuwen en daarmee dus verjongen. Daar komt die verwondering om de hoek kijken. Aan wie zich kan blijven verwonderen en open staat voor de indrukken en ervaringen zal zich het nieuw te bewandelen pad openbaren, een nieuwe weg om in te slaan. Het wijst zich vanzelf, zoals het nieuwe kinderboek dat die ochtend door de bus gleed en waar het geluk en de wijsheid vanuit de bladzijden naar buiten buitelden.

In een artikel in Nivoz lees ik het verhaal over het belang van de kunst boven het belang van de methodeboeken. Juist omdat ze de verwondering opwekken. De schrijfster haalt daarbij een voorbeeld aan van een jongetje dat op Oeral onbevangen en vol vertrouwen de grote ballon binnenstapt achter de bedenkers aan.

Met een sprong reis ik terug in de tijd, zo’n jaar of wat geleden. Er was een oproep geweest of er vrijwilligers waren die mee wilden doen aan een experiment met een grote ballon voor een nieuwe act. Altijd in voor iets nieuws had ik me opgegeven. Dus stonden we met een groepje mensen te wachten tot we naar binnen mochten in een oude schuur of fabriekshal. Daar was die enorme ballon en inderdaad lieten we ons naar binnen leiden. We zaten letterlijk en figuurlijk in een bubbel. De ontmoetingen met elkaar werden er intenser door in die vervreemdende omgeving. Het was een bijzondere ervaring, juist omdat alles stil viel. Er praatte niemand, er was geen geluid, alleen die witte wereld, verzachtender nog dan de laag eerste sneeuw.

Een nieuwe drempel overgaan, het is een opstap naar een nieuwe intensiteit.