Het perfecte plaatje

Een bezoekje aan het Mauritshuis. Het verlangen naar wat inspiratie is te groot. Leve de virtuele omloop. Niet alleen kun je je laven aan de groten der aarde, maar ook is het mogelijk detail voor detail uit te vergroten tot aan de verfstreek toe. De stier van Potter, het melkmeisje van Vermeer, een studie van twee koppen van Rembrandt, het puttertje van Fabritius, een landschap van Van Ruysdael. De informatie erbij werkt ook verhelderend. Ineens begrijp ik daardoor, hoe Donna Tart op het idee van de terroristische aanslag is gekomen in haar roman Het Puttertje. Tenminste ik meen het te begrijpen. Fabritius is zelf op 32- jarige leeftijd omgekomen bij de ontploffing van een kruitschip vlak bij zijn atelier. Donna laat het Metropolitan instorten. Zo’n kruitschip dat ontploft is letterlijk een donderslag bij heldere hemel. Hoe vernuftig steekt taal in elkaar en de associatie.

Gisteren kwam het vierde boek binnen van een van mijn grote meesters der verwondering met prachtige illustraties erbij. Weer zo’n juweel. Ik beschouw mezelf als een bevoorrecht mens. Donderdagavond komen de vrienden van de leesclub bijeen, daarna kan ik eindelijk beginnen met de biografie van Jeanne Biersma Oosting door Jolande Withuis geschreven en aan de recensies van de jeugdliteratuur. Voor straks heb ik in mijn hoofd om de boekenkasten uit te wisselen. Alle recente literatuur staat nu hier boven, die kunnen naar beneden. Er mag ook een schifting plaats vinden. Wat boeken naar de lang-leve-de-kringloop en de rest naar boven. De vergeten boeken komen zo eveneens onder de aandacht.

De situatie van vriendlief lijkt te kenteren. Woensdag ga ik poolshoogte nemen. Er is een voorzichtige hoop tussen de regels van zijn mails door te lezen. Het geeft een fijn gevoel, verwachtingsvolle aanknopingspunten. Er kan meer dan je denkt. Hij bivakkeert vlakbij zee. Wie weet, zit er nog een wandelingetje in. Iets om me op te verheugen.

Het doek van de zussen was gisteren onderwerp van verandering. De jongste zus moest, doordat ik haar koppie in de juiste proporties had gebracht, in de goede verhoudingen worden afgebeeld. Tot dan toe, stond het grote hoofd wonderlijk op het gedrongen lijfje. Het is nu prettiger om tegen aan te kijken. Ze bleef maar trekken aan mijn onwil om de penselen op te nemen. Het bezorgde voortdurend een vaag gevoel van schuld. Doordat ik aan het aanpassen ben geslagen moet de vierde zus ook opschuiven. Een gebed zonder end.

Het nieuwe nummer van Stromae is gelanceerd. L’Enfer. Hij beschrijft daarin zijn eigen helletocht van de afgelopen jaren, grotendeels veroorzaakt door de psychische klachten die hij had opgelopen na gebruik van een antimalaria middel. Het is indringend en zo waar. Hij wilde niet eerder nieuwe nummers maken voor hij weer goed in zijn vel zat. Positieve energie is nodig om verder te kunnen. Ik hoop dat er nog vele prachtnummers volgen. Ik hou van deze creatieve en vernieuwende geest.

Het begin lijkt op de mysterie voix Bulgaren, maar ik kan niet traceren of ze het zijn. Mijn voorliefde voor hen stamt uit mijn volksdansverleden en de reis naar Bulgarije, waar een groot meerdaags optreden op diverse podia werd gegeven. Groepen uit het hele land kwamen dansen, muziek maken en spelen in de heuvels rond het dorp Trojan. Het was overweldigend en oprecht een lang weekend ogen en oren te kort komen om alles te ondergaan. Herinneringen waar lang op te teren valt en vaak aan wordt teruggedacht. Als ik mijn ogen sluit hoor ik, boven de merkwaardige meerdaagse pannenlatten daken uit, de indringende klanken van de Zurla en de Tapan. In die combinatie het meest vredige tafereel dat niet anders kon zijn dan zo. Het perfecte plaatje.