Zien zuivert

De kerstboom liet moeiteloos haar versierselen los en strooide nog enkele naalden over de vloer. Dochterlief belde terwijl ik bezig was kerst te ontmantelen. Ze kwam graag even helpen, wel zonder het kroost in dit geval. Kinderen, kerstballen en naalden gaan niet al te best samen.

Een half uurtje later belde ze aan en ging meteen aan de slag. De kerstspullen waren al opgeborgen, alleen de boom stond nog midden in de kamer. Volgende week vrijdag wordt ze buiten opgehaald. Tot die tijd mocht het als groenaccent in een hoekje van het balkon staan. Stofzuiger in de aanslag en dochterlief die de vloer schoon ragde. Ondertussen kookte het water voor de thee met bosvruchten en de Earl Grey.

Tussendoor uitrusten en theeën met een diepgaand gesprek van moeder tot dochter en vice versa. Over de vriend in nood en wat wijsheid zou zijn. Zo heerlijk als er op het juiste moment een klankbord in de buurt is. Door dat intieme delen samen schoot door mijn hoofd, dat er weinig tijd is voor dergelijke kwaliteitstijd, als de kinderen er omheen darren. Dat was ook een van de redenen dat we, de dochters en ik, hebben afgesproken een keer per jaar een lang weekend te plannen. Het leidt tot een volledig ander samenzijn. Aandacht voor elkaar, niet de moeder maar de mens. Na de thee was de rest van de kamer aan de beurt. We schoven en trokken alles in de oude positie. Alleen de sagopalm liet ik staan op de hoek van de bank. Ze voelde zich wonderwel op haar gemak in de buurt van de verwarming. De eettafel mocht in de bureaupositie. Ruim, ruimer het ruimst, zo werkte het ongeveer. De locker werd van tafel zitruimte. Wat is ruimen met z’n tweeën leuk. Van beide kanten goeie invallen. Bij het afscheid was de kamer schoner dan schoon. Voetstappen op de galerij stierven weg. Dag lieverd groetjes aan de kinderen.

Zoonlief wil een voederplaats om vogels te lokken en ze zo van nabij te kunnen vastleggen op beeld. Probleem is onze balkonkat. Pluis haar enige ontsnapmogelijkheid voor het halen van een frisse neus. ‘Dan doen we een belletje om’ grijnst hij ‘ of ze gaat aan een touwtje’. Of ze daar op zit te wachten. Ik weet zeker van niet.

In een fragment op Facebook uit het boek ‘Eeuwige Echo’s’ van John O’Donohue kom ik iets tegen dat uitstekend geschikt is tijdens het winteren in deze dagen. Hij zegt ‘Zodra je rust in het huis van je eigen hart, beginnen deuren en ramen naar buiten open te gaan naar de wereld. Niet meer op de vlucht voor je eenzaamheid, je connecties met anderen wordt echt en creatief. Je hoeft niet langer heimelijke affirmatie te schrapen van anderen of projecten buiten jezelf’ Meteen er achteraan komt er een waarschuwing: ‘Dit is traag werk; het duurt jaren om gedachten thuis te brengen’

Het is tevens het proces dat in gang wordt gezet bij het ouder worden, merk ik. Tenminste, zo voelt het voor mij. Sinds ik de tijd heb en zeker ook de rust om in mijn eigen retraite te gaan, kent ‘alleen zijn’ geen eenzaamheid en geen wanklank meer. In die innerlijke stilte vindt de rust die weg. De meerwaarde van de sociale media is het delen van dergelijke verheffende inspiratie, een overpeinzing waard. O’Donohue komt in ieder geval op een van mijn nader te bestuderen-lijstjes.

In de boom voor het raam zit de kleine boomkruiper. Ze kruipt omhoog in spiralen rond de stam en de takken, een en al nijverheid en op zoek naar heerlijkheden tussen de grillige bast. In de stilte van het moment valt deze piepkleine harde werker het gezichtsveld binnen. Zien zuivert.