Achter de wolken schijnt altijd een zon

Wat een heerlijk feest, gisteren. Dolenthousiast was de grote broer, toen hij mij zag. Ze kwamen net aanlopen van wat boodschappen uit de buurtsuper. De Benjamin werd uit zijn winterpak gepeld en ik nam broerlief onder mijn hoede. Wijselijk had ik mijn slofsokken meegenomen. Er gaat niets boven warme voetjes. Een uitdaging bleken de luidruchtige ambulance en het politiebusje, onder oorverdovend geratel maakte schoondochter zich op voor het bezoek en een lunch bij de oude werkgever. De kleine was helemaal niet naar het dagverblijf. Hij werd geacht juist luister bij te zetten, een verlaat omgekeerd kraambezoek en eigenlijk was dit in feite een baby show-er. Een zacht chenille pak transformeerde hem in een schattig witte ijsbeertje, om op te vreten of plat te knuffelen, succes verzekerd daarginds.

Geen centje pijn toen ze vertrokken. Grote broer had oma, die kon weliswaar niet hard lopen maar wel met alles meespelen en hem naar bed brengen en verhaaltjes voorlezen. Na alle rituelen, twee boterhammen en twee appelsap, het was per slot van rekening feest, ging hij liggend verder spelen. Het hoofd was zwaar, tijd voor bed met een voorleesverhaal over de wereld en de planeten, ietwat hoog gegrepen, maar met boeiende platen. Panda mee, speen in en slaap maar zacht. Nou dat liet hij zich geen twee keer zeggen.

Eerst maar eens doen wat ik kon om het huishouden te ontlasten. Beetje zuigen, vaatje weg, speelgoed aan kant en een duik in de IPad voor een filmpje. Luie oma-oppas hoor, maar wel even heerlijk, de rust. ‘ Misha and The wolves’ was het ongelooflijke verhaal op NPOplus over een zevenjarig meisje, die in de oorlog dwars door een aantal landen trok om haar ouders te zoeken, die plotseling waren gedeporteerd. Ze kwam onder de hoede van een grijze wolvin, die zich over haar ontfermde en haar op afstand volgde en haar beschermde. Ook de troep, die zich later aansloot, zorgde voor haar, door wat vlees achter te laten. Een aangrijpend relaas door de bejaarde vrouw zelf vertelt. Bij tijd en wijle trok er verbittering door haar gelaat als ze over de mensen sprak, maar zachtheid filmde er overheen bij de gedachte aan die wolvin en haar roedel.

Ik moest denken aan dat lied van lang geleden: ‘ Ik hou van dieren, ik hou van mieren, dieren houden ook van mij, mensen niet, maar dat is niet erg hoor, want ik gaan ze wel voorbij. Het is het refrein uit een lied van Liesbeth List dat ‘Sjaantje’ heet.

De docu was te lang om af te kijken. Ik meen dat men op het laatst probeerde te achterhalen of het om een verdichting ging of dat het de waarheid was. Straks maar eens verder. Schoondochter was om kwart voor drie weer thuis en mijn porkie sliep nog. Terwijl ik het witte ijsbeertje bevrijdde van zijn warme wintervacht, ging mams hem wakker maken. Aan de geluiden die van boven kwamen te horen, werd het haar niet in dank afgenomen. Ijsbeertje en ik hadden ondertussen een evaluerend gesprek over de tocht in de auto en het bezoek. Hij kraaide zijn antwoorden met die heerlijke tandeloze mummeltjes. super om met beide even een privé-moment te delen.

Na de thee en dikke knuffies van grote broer vertrok ik op huis aan. De kleine blauwe was wat van slag met het instrumentarium. Zijn claxon deed het niet en nog steeds sprong het signaaltje van de autogordel op rood. Even na laten kijken. Je wordt er ongewild toch wat nerveus van.

Al met al een stralende dag in een druilerige omlijsting. Achter de wolken schijnt altijd een zon.