Verbondenheid vermag veel

Vannacht uitzonderlijk helder gedroomd. Hoe bestaat het dat huizen waar je, zeker te weten, nog nooit bent geweest, zich zo in vol ornaat laten bewonderen. Dit keer was het een groot ouderwets huis, type villa kakelbont maar nog groter, waar een echte commune leefde. Mensen en kinderen liepen in en uit, op de muren was de kunst rechtstreeks op het behang geschilderd, gelardeerd met heel veel geschreven tekst. Die lieve vriend liep er rond met een joyeuze zwarte alpino op zijn haar, en zag er al net zo hippie-wise uit. Er was alleen maar water te drinken, want dat was gezond en waarom had ik ineens een shaggie in mijn hand, terwijl ik niet rook. De kleine blauwe hadden ze geparkeerd langs het water, met de deur open en de sleutel naast het stuur.

Misschien had de droom met vertrouwen te maken, want er zijn wat veranderingen op komst. Vriendlief heeft medische zorg nodig en een uitgebreid onderzoek. In het Verweggistan, waar hij woont, spreekt hij de taal niet en is het een eenzame bedoening. Hier zijn mensen die met hem meeleven en het beste met hem voor hebben. We gaan hem helpen om een en ander uitsluitsel te geven en dat vertrouwen in zichzelf en zijn fysieke staat weer terug te geven. Daar zal de geest ook wel bij varen. Nu is het voor de rasoptimist te donker en te koud daarboven.

Vandaar ook de droom. Iets in de trant van; de kreupele helpt de blinde, maar het voornemen voelt goed. ‘Geen zorgen voor de dag van morgen’, fluistert mijn moeder door het grijze wolkendek heen. Wie dan leeft, die dan zorgt. En zo is het.

Gisteren bij de thee en bij zuslief hebben we de twee nieuwe zangstemmen doorgenomen. Abschied vorm Walde van Mendelssohn en Entre le Boeuf, die lieve Franse kerst-evergreen. In een andere versie hebben we haar op de kleuterkweek aangeleerd gekregen. de altpartij is anders, maar toch herkenbaar. Het was gezellig en fijn om alles door te nemen, want aanstaande zaterdag moeten we het met twee van de vijf alten zien te klaren. Om half vijf na een kleine borrel was het welletjes. Tijdens de boodschappen had ik voor een nieuw kersthapje peer en gorgonzola gehaald en bladerdeeg. Maar ik kwam niet verder dan een paar pannenkoeken met mapple syrup . Als je het flesje omdraaide vloeide het direct leeg. Hele zoete hap dus, maar ook erg lekker.

De gedichtenbundel Fantasii van Ineke Riem valt open op het gedicht ‘Gedaantes’, als antwoord op mijn vraag in welk teken de dag staat vandaag en ik lees in haar onnavolgbare dansende zinnen;

Gedaantes

Ik word wakker in de letter i/Hij knelt als een korset./ Liever was ik een duinvalleien geweest.

Oma heeft mijn labels losgetornd. ik dapper/als een naamloze trui voor het raam boven.

Omdat tijd niet bestaat, ben ik weer negen en logeer ik/in mijn paletten versierde geheugen. In een sopje

Weekt oma de etiketten van jampotten en herinneringen/ook onze woorden glanzen doorzichtig. Zo kom ik

aan mijn liefde voor leegte. Ik knip natuurplaatjes/uit tijdschriften en vraag: zouden wespen vinden

dat hun naam knelt, hebben orchissen dromen/waarin ze eeuwig zijn, of een zwaluw?

In een flinke jampot zou best een duinvlakte passen./In een onbegrensd hoofd een waaier aan gedaantes.

Wat een heerlijk gedicht. Er is veel meer mogelijk dan men denkt als je de grenzen maar durft te laten vieren. Een uitstekende raad voor het vraagstuk dat nu op mijn bord ligt. Schouders eronder, neus dicht en gaan. Een sprong in het diepe. Verbondenheid vermag veel.