Vele wegen leiden naar Rome

Gisteren kwart voor negen ’s morgens alweer bij de huisarts. Pittig benauwd, je zou het bijna een gelukje noemen, want dan kan ze met eigen ogen aanschouwen hoe moeizaam alles dan gaat. De puf werd in overlegd teruggeschroefd van een vernevelaar naar de oude vertrouwde inhaler, zij het van een ander merk in verband met de prijs, zo bleek de apotheker te weten. Een week op proef en daarna al dan niet opnieuw een consult.

De kerstboom stond bij thuiskomst breed uitgewaaierd midden in de kamer en bedelde om opgetuigd te worden. Eerst uitrusten en plan de campagne maken. In gedachte verschoven alle meubels van hun plek, werden de grote planten bescheidener opgesteld, kreeg de poef een rol als tafel toebedeeld, mocht de ezel blijven staan en gingen alle andere overtolligheden in de kast, een beetje proppen, deur dicht, maar dan had je ook wat. Nu het zware werk.

Hoe kreeg ik, zonder een overdrive aan gehijg het gevaarte op het kerstelijk aangeklede tafeltje. Met twee theedoeken en vereende krachten, een twee drie in godsnaam, schoof ik het gevaarte nipt erop. Zonder kluit, dus minder zwaar, dat scheelde.

De sagopalm moest voor een paar weken de hoek in met mijn tweede dienblad eronder om de bank niet te verruineren. Mokkend bleef ze hier en daar achter de lamp hangen, maar uiteindelijk stond ze majesteitelijk over het interieur uit te kijken in een tropische warmte vlak bij de verwarming.

De brede poef kreeg een mosterdgele plaid als aankleding en het grote dienblad als tafel. De kunstboeken ernaast, de zwart-witte ballen van keramiek in een hoek van het blad. Waar kwam die van kleur wisselende sneeuwman vandaan? Die mocht de ballen gezelschap houden. Overal werd natuurlijk eerst de stofzuiger losgelaten. Op de vloer, op het kleed, op en in de bank, ze snorde naar hartelust, terwijl Pluis vanaf de tafel minachtend haar overdadig gespin aanhoorde.

Toen alles eindelijk op de juiste plek stond kon de aankleding beginnen. Eerst de snoeren. Vorig jaar ordentelijk om de kartonnetjes gewikkeld, de rommelsnoeren en het oeverloos geduld van het ontrafelen van de keren daarvoor in gedachten. Het krat was in een ommezien leeg terwijl de boom met haar versierselen kon pronken. Er zaten lieve hebbedingetjes tussen. Beneden in de schuur wist ik nog veel meer leuke ballen, maar dat was voor nu even een brug te ver. Alle lampjes deden het nog, zelfs het snoer voor het voorraam.

Nu moest de grote eettafel nog in de dinerstand, want dat gaf meer loopruimte. De hele dag was ik er zoet mee en genoot van dit altijd weer bijzondere moment. Als ik nu nog op school gewerkt had, stond de boom pas kerstavond. Dan had ik die van de groep naar huis genomen. Altijd zonde als die schoolbomen voor kerst al op de vaalt verdwijnen. daar zou je zomaar eens een fantastisch kerstverhaal over kunnen schrijven, iets in de trant van het kleinste kaarsje( ken Uw klassiekers).

Terwijl ik hierover mijmer, vloeit er op dit moment traag een klein straaltje henna langs mijn nek naar mijn rug. In de aanslag met een closetpapiertje veeg ik de overdaad weg. Nog ruim anderhalf uur te gaan en dan is de pruik salonfähig. Regeren is vooruitzien. Bij dit, min of meer opgelegde, thuiszitten, zijn deze klussen goed te doen. Zeeën van tijd. Dochterlief belde net. We hebben het vooruitzicht van vier dagen moeder/dochterweekend in april op Terschelling. Wat een heerlijk vooruitzicht. Het zijn deze uitjes in het verschiet die een winterdag weer lichter maken.

De puffer in haar nieuwe jas ligt klaar in de automaat van de apotheker, er is een lange brief onderweg naar de lieve vriend, al het achterstallige uit het sociale leven is verwerkt. We kunnen er weer tegenaan. Kerst om te delen, ik ga hier en daar eens met wat pakketpost strooien. Komt de berg niet naar Mohammed, dan komt Mohammed wel naar de berg en, in een moeite door, vele wegen leiden naar Rome.