Lekker spekkie voor mijn bekkie

De dag begon in het donker gisteren. Om acht uur zou de kleine blauwe Prins zich moeten melden voor een onderhoudswinterbeurt. Een checkpoint na een bepaald aantal kilometers. Het kwam goed uit, want ik had me voorgenomen in een adem de vijf kinderboeken, die in de dagen ervoor verslonden waren, te verslaan. Om half negen zat ik met iPad en goede zin, een kop koffie onder handbereik, klaar voor de aftrap. Die avond zou er een meeting zijn via zoom om dit aanstaande nummer te bespreken en de volgende vast door te nemen.

Het lukte wonderwel, al was het aanpoten. Voor de fysio om half twee had alles al haar vlucht genomen via de mail en vice versa de complimenten voor het harde werken. Bij de fysio was er wat krachttraining om de kipfiletjes wat te versterken, nu knie, pols en benauwdheid zo belemmerend in de weg zaten. Er was een nieuw apparaat binnen, dat daar uitermate geschikt voor was en leuk voor de fysio om mee te spelen. Na de opdrachten liep ik voorzichtig en beheerst tien minuten uit op de band, kalmpjes aan, om de knie niet weer te ontregelen zoals in de morgen met de trap was gebeurd. Onmiddellijk schiet dan het vocht toe. Een trapgeraffel is er niet meer bij, terwijl dat zo’n heerlijk gevoel van vrijheid geeft.

De kleine Blauwe was net als haar bazin hier en daar aan vervanging toe. De remmen en remschijven moesten buiten kijf gebeuren, een scheurtje hier en een hapertje daar konden nog wel wachten. Verder werd alles doorgelicht en kreeg ik een vel met foto ‘s en al er gratis bij. Wat een slimme aanpak. Dan kon je zien wat men had gedaan.

De avond ervoor waren zoonlief en ik door de wasstraat gereden om hem spic en span af te kunnen leveren. Een bezoek aan het spookhuis dus. Nergens anders vliegen de watergeesten, de zeehelden, de octopussen en de grote harige waterspin je zo om de oren, terwijl je stuurloos in dat kleine compartimentje zit en toch voortbewogen wordt. Helemaal senang ben ik niet en zoonlief zit er met die half spottende, half vertederde blik naast. Daarna ijverde hij zich om alles schoon te zuigen, terwijl ik de matten door het windmachientje haalde. Altijd angstig dat ik ze niet stevig genoeg vast hou.

Bij de boeken zat een exemplaar waar een jong meisje bij haar oma logeerde voor een paar weken. Een beetje chaotische rommelpot-oma met laatjes en doosjes en prullaria op elk denkbaar plekje, zoals mijn kleinkinderen wel kennen. Langzaam ontdekt ze dat oma wel heel veel door elkaar haalt, want wat doet een haring in een zakje aan de waslijn, waarom noemde ze haar steeds bij de naam van haar moeder en verdwaalde oma als ze ging wandelen. Oma verzucht ergens dat haar hele leven zonder etiketten is. Zulke kleine subtiele aanwijzingen zijn goud waard in verhalen als deze.

In de zoom hadden we het over het verschil tussen lef en moed. Sommige vonden lef een beetje negatieve weerklank hebben. Als je denkt aan lefgozer dan vereenzelvig je het met stoer gedrag, maar als je denkt aan de uitdrukking ‘ Het lef ertoe hebben’ dan dekt de vlag de lading en is lef geassocieerd met moed. Het werd een boeiend gesprek en als het een negatieve weerklank heeft, dan is het vooral door de manier waarop je ermee bent geconfronteerd. Lef hebben is de schelmenstreek van vroeger, de Pietje Bell van de durf.

Ziezo, een vrije nieuwe dag ligt open met een check-up bij de tandarts. Zo kunnen de kleine Prins en ik als nieuw de winter in. Al komt aan zachtheid van weer er nog een mini-lente aan, beloven de weergoden. De arme tulpenboom was haar knoppen al trots aan het tonen en zelfs in de geraniums op de galerij bloeien nieuwe knoppen open. Pluis mekkert zich gek deze dagen bij het zien van alle kool-en pimpelmezen die af en aanvliegen. Ik zie haar loeren en denken: ‘Lekker spekkie voor mijn bekkie’.