De zotte morgen

Vandaag is het de dag van de Bossche Bol, de dag van de vader der vaders, de dag van de terriër op het middenveld, de dag van jarig zijn, de dag van de zorgzaamheid, de dag van de liefde. Een zeldzaam mooie dag.

De Bossche Bol is simpel te verklaren. Toen we twintig weken zwanger en wel in het ziekenhuis waren beland voor een echo deelde de desbetreffende gynaecoloog ons mede, dat hij er niet meer van kon maken dan twee. Eerst dreigde deze aankondiging te verzanden in de vreugde om het horen en zien van dat kleine wonder, maar langzaamaan drong het tot ons door. Niet een, maar twee. Er zat maar een ding op. Dat moest gevierd worden. Met Bossche Bollen, het lievelingsgebak. Daarnaast moest er met sneltreinvaart meer ruimte gevonden worden om twee erbij te huisvesten, nog een baby-uitzet worden vergaard en nieuwe meisjesnamen verzonnen worden. We deden alleen in vrouwen, dachten we. Dat het allemaal anders zou lopen en we in de haast toch twee jongensnamen te berde moesten brengen was maar een kleine bijkomstigheid bij de alles overheersende vreugde.

De terriër op het middenveld was de bijnaam om de capriolen op het middenveld. Had hij eenmaal de bal dan ging hij door roeien en ruiten. Klein en sterk, wendbaar en snel. Het doelpunt verzekerd.

De vader der vaders was onvermoeibaar als het om geven van liefde was, van respect voor het leven van zijn kroost, een en al oog en aandacht. De kenmerkende transportfiets en later de bakfiets werden een begrip in de straten van de stad. De zorgzaamheid ging diep. Vandaag is de dag van het verleden, van wat ooit was, maar ook van wat altijd en onuitwisbaar zal zijn. Geen zandgeschreven boodschap , geen aanspoelende golven om het mee te nemen, maar een in gedachte verstuurde blijk van liefde, een luchtgeschreven regel en denkbeeldig houden we elkaar vast, de kinderen en ik.

Vanmiddag komt zoonlief wat foto’s uitzoeken. De twee grote plastic bewaardozen moeten onder het bed uitgerold, afgestoft en daarna kan het grote sorteren beginnen van babyvet tot volwassenheid. Daar zijn we wel een tijdje zoet mee. Er zullen meer dode zielen komen bovendrijven. Een dag van herinneren, herdenken en verbinden met Zjef van Uytsel over de speakers.

Gisteren bij de boekbespreking ontdekten we van elkaar dat praktisch niemand het boek had uitgelezen. Zoals ik al aangaf, was het met name de ingewikkelde zoektocht van de dochter naar haar vader, welk beeld hij had achtergelaten bij zijn vrienden, bij zijn vrouwen. Daar kwamen lange lijsten om de hoek kijken van literatuur, gebeurtenissen, een opeenstapeling aan archieven en namen. Ondoordringbaar haast. Gaandeweg pelt ze het af, dat is misschien de kracht van het boek. Het wordt steeds helderder, alsof het losgeweekt moet worden uit het oordeel van anderen tot alleen de man zelf nog overblijft. Het zal worden uitgelezen maar pas na Erasmus, waar ik nu als de gesmeerde bliksem aan moet beginnen, wil ik het tot een goed einde brengen.

Een tip van een lieve vriend. Bij ‘In het Uur van de Wolf’ de schrijfster Toni Morrison: Black matters. Iets om naar om te zien. Wat een voordeel dat we bij herhaling kunnen leven. Zo is een verzameling aan ‘de moeite waard-gebeurtenissen’ verzekerd van de juiste aandacht op het juiste uur. Na het schrijven pas en, in variatie op het thema, In alle rust en stilte van de zotte morgen.