Versla je ze niet, voedt en zoet ze dan

De kleine filosoof is jarig, samen met vier anderen van mijn facebookvriendinnen. Officieel vieren we het pas het tweede weekeinde van november met de hele familie, maar natuurlijk is er een klein blik opa en oma’s om open te trekken.Wij vrouwen zijn in de meerderheid. Het wordt een taartje eten met elkaar bij het Landhuis in de stad met vervolgens een klein pannenkoekenfestijn bij pa en ma en zus thuis. Daarna is het aftellen en wachten op het grote feest. Het is een verrassing en daardoor allemaal dubbel leuk. Ik snor zo een geschikt boek voor hem bij elkaar, bij wijze van voorpret. Een verjaardag zonder cadeaus is het net niet helemaal. Het echte cadeau komt op het feest. Er is nog een feestelijke gebeurtenis. Vanaf gisteren wonen mijn lieve schoondochter en haar dochter bij de oudste zoon. De eerste echte nacht in haar nieuwe kamer. Hoe spannend wil je het hebben als bijna vierjarige. Zondag is de familiebrunch bij hen, dan wordt het gevierd.

Zoonlief was al om zeven uur uit huis gegaan. Kennelijk om eerst een uur foto’s te schieten, want even later kreeg ik ‘ meeuw in vlucht’, aalscholver en Nijlgans doorgestuurd. ‘Wat of dat voor vogel was die zwarte. Een roofvogel toch?’ Ik moest hem teleurstellen. De aalscholver is een van de meest koddige vogels die ik ken en haalt het qua dreiging niet bij sperwer of buizerd.

De morgenstond heeft grijs in de mond, als variatie op een thema. Omdat het woelde en draaide, werd eerst een schets voor een ets gemaakt. De kunst van etsen is het omdenken van donker naar licht. De donkerste plekken moeten het langst bijten in het zuurbad, dus die moeten alle wassingen mee. De lichtste streepjes gaan maar heel kort. De foto werd vast in schaduwen verdeeld. Pluis is ook een voorbeeldig model. In zwart-wit trouwens niet te versmaden met de mooie tekening van haar vacht.

De eerste foto is dochterlief met dochter bij het opsteken van een kaarsje in de een of andere kerk. Het is per slot van rekening Allerzielen en daarmee een dubbel symbool. Natuurlijk was het kaarsje voor opa in de lucht. Ooit heb ik Opa Sterretje verzonnen voor een verhaal over een jongetje dat een Florentijns reuze-ei had gevonden. Die opa kon verduizelen. Hij zat op een sterretje en hield een oogje in het zeil daar beneden. Als het moest kwam hij zelf even langs. Daarbij zat hun vader in mijn hoofd. Zo zou het moeten zijn. In een droom desnoods.

Gisteren bij de zoomvergadering waren we met zessen en hadden het over het thema ‘Lef’ van het volgende nummer. Dan merk ik dat ik heel erg vanuit het kleine en daarmee de kindbeleving denk. Ik had ooit een prentenboek voor de groep aangeschaft en dat heette ‘Mats en de moedmannetjes’ van K. Schlingemann. Het valt me in, nu ik dit schrijf. ‘De Gorgels’ van Jochem Meijer zijn ook een soort moedmannetjes. Kinderen hebben ze nodig, om al die grote obstakels te kunnen slechten, die in onze ogen slechts een kleinigheid zijn. Moed bouw je op en daar is ruimte voor nodig. Ook Bang mannetje overwint zijn angst voor het spook onder zijn bed en koopt na zijn avonturen twee taartjes bij de bakker. Een voor hemzelf en een voor het spook onder zijn bed. In variatie op een tweede thema:’Versla je ze niet, voedt en zoet ze dan’.