Een topdag

Utrecht in de herfst en zonder dat, gewoon al Utrecht. Wat een heerlijke stad is het toch. Buiten dat de Dom was verpakt als een reuze kolos, vierkant en lelijk, waren de grachten daarentegen op hun mooist. Twee uur voor de voorstelling arriveerde ik in de garage Vaartsche Rijn. Van daaruit was het de hele lange Oudegracht aflopen. Geen straf in de herfst, kleurrijk en druk, veel fietsers, weinig autoverkeer en ruimschoots de gelegenheid om anderhalve meter te handhaven. Het was genieten. Mijn lange regenjas een goede beschermer tegen de snel wisselende zon en buien. De flinke pas gereduceerd tot kalme tred, hier en daar even een galerie in, leuke etalages bekijken in de Schoutenstraat, uitrusten op een muurtje tegenover het Theater en vooral passanten bestuderen. moeders met kinderen die een hele verhandeling hielden over het logo van Utrecht, St Maarten en zijn rode mantel en nog meer historie achter me, een zingende kleurrijke reggae-man voor me. Mensen die snel paraplu’s te voorschijn haalden bij de, door de zon glinsterende, eerste druppels, groot en niet te negeren. Inktzwarte lucht afgewisseld met hemelsblauw. In de wetenschap dat de regenboog niet ver weg kon zijn, speurde mijn blik naar boven, maar zag niets wat er op leek.

Om 14.00 uur ging de deur van het theater open en ik kon naar binnen, naar het theatercafé voor een heerlijke kop thee, rooibos met honing. Aan de bar zaten twee mensen een voorstelling te bespreken. De barmedewerkers mengden zich af en toe in het gesprek. Door het ronde raam met het aanplakbiljet van de Herfststukjes, de voorstellingen voor kinderen in de herfstvakantie, ving je een glimp op van een deel van de Ganzenmarkt en de voorbij snellende mensen. Muziekje, zoemende afzuigers, diepe rust.

Daar waren mijn mede kompanen al. De kleine filosoof, die steeds ouder, groter en wijzer werd en de onbevangen kleindochter. Juichende begroeting, biologisch appelsapje, thee voor dochter. Langzaam liep het kleine cafe vol met ouders en vooral veel kinderen. Het was voor mij de eerste keer weer in zo’n zich vullende ruimte. Geroezemoes, schelle kinderstemmen er tussen door. Pop mocht ook mee naar de voorstelling.

Tegen tien minuten voor aanvang naar beneden en in de krappe hal met de openstaande deuren wachten tot we binnen konden treden. Er lagen boekjes op een stapel van Joke van Leeuwen. Dochter zocht in de telefoon de kaartjes om te scannen. Iedereen moest ook corona-proof gecheckt worden. Eindelijk, iets voor drieën deed een van de barjongens de deur van het walhalla open. Schuifelend verplaatste zich de menigte. Bovenin was een bankje vrij. Kleindochter klampte zich nog maar eens goed vast aan haar moeder, pop stevig in de houdgreep. Want ja, waar was ze nu weer in terecht gekomen. De lichten gingen uit en Joke kwam op, starte de voorstelling alsof ze een van haar boeken voorlas, breekbaar en frêle, maar duidelijk. Tussendoor kwamen er allerlei muziekinstrumenten aan te pas, een draailier, een ukelele, een gitaar. Haar tegenspeelster was haar zusje kwijt en een hilarische zoektocht volgde aan de hand van de beschrijving van haar uiterlijk. Een heerlijk concept, een vernuftig decor en zo grappig dat iedereen met regelmaat zat te schuddebuiken. Af en toe, bij verandering van de scene kroop het handje van kleindochter om haar moeders nek, maar het geschater overheerste. Wat een mooie theater-ervaring als eerste keer. De kleine filosoof zong enthousiast mee met een laatste woord als Joke daarom vroeg. Liedjes, kleur, grappige decorstukken als outfit, afgewisseld met de muziek, er zat vaart in de voorstelling, voor groot en klein. aan het eind was Joke aan het signeren en natuurlijk kregen ze het boek mee, met een handtekening en een opdracht en voor kleindochter kocht ik de knuffel van haas erbij. Joke keek wat wazig toen ik haar gedag zei. Haha. Het was ook alweer drie jaar geleden, dat we ooit aanschoven bij die befaamde kerstdiners. Het kon de pret niet drukken Een wijntje voor Trijntje en veel ranja’s later namen we afscheid. Een topdag.