We konden er weer even tegen

Cruisecontrol op 100. Prille zonnestralen prikten door de nevels boven de weilanden en sloegen gaten in het grijs. Hier en daar stonden potenloze koeienlijven terwijl af en toe hun kop ook onderdook. Allengs warmde de aarde op en verdwenen de slierten nevel als witte wieven in het zwerk. Het leven om me heen ontwaakte. De ganzentrek had ingezet en als volleerde formaties vlogen ze het wijde weidse in op zoek naar warmer oorden. Zo met Akka van Kebnekajse mee te mogen vliegen, veilig beschut tussen de twee krachtige vleugels, de armen om haar nek geslagen.

Maar de snorrende kleine blauwe was ook niet te versmaden, de melodieuze gouden ouwen uit de radio, het vredige buitentafereel, vroeg opstaan was zo gek nog niet.

Vriendinlief was er klaar voor, lichte aarzeling bij de knuffel. Tuurlijk wel, elkaar te lang niet gezien. Heerlijke bak koffie en bijkletsen, koetjes en kalfjes, prietpraat. Straks het serieuzere werk. In haar auto bijvoorbeeld, blik op de weg, terwijl ze de auto handig binnendoor langs en door de dorpen naar Bergen stuurde, dat altijd bij binnenkomst kleiner oogde dan het in mijn hoofd zat gepeperd. Over de kinderen, over het werk, over de opoffering van de kunstenaar in jezelf, terwille van het brood op de plank. ‘Waar een wil is is een weg’ hield ze me op het eind van de dag voor in haar eigen bewoordingen, terwijl we net door de pretentieuze villa met een prachtige expositie hadden rondgelopen en ons laafden aan de enorme doeken.

Een antwoord op haar eigen vragen, bedacht ik later. Tijd voor jezelf viel te zoeken, maar makkelijker was wel dat je je te allen tijde kon onderdompelen in het vorm geven van je eigen gedachten. Daar een lichte afgunst bij te voelen was weer een leerpunt om een eigen weg te vinden.

Het miezerde af en toe en de lichtpuntjes kwamen tussen de druppels door, bijvoorbeeld in een garage met keramiek, kandelaars en kettingen van stukgeslagen servies omgevormd tot mooie objecten tussen haar keramische beestenboel. De vos smeekte om meegenomen te worden. Ik hield het bij een ketting, terwijl vriendinlief een filmisch interview afnam.

Koffie in een statig restaurant tussen de kleurrijke werken van een vrouw, even paradijselijk als haar prachtige doeken, knipkunst en collage op hoog niveau, een overweldigend succes was haar formule. Ook iets om over te mijmeren. De mengeling van chique en piekende haren, van goudverf en weelderige natuur, bloeiende composities. Ook hier een verslag en al kuierend over de weg langs de velden voor de beboste duinenrand naar nog een lieve vrouw en haar tekeningen, waarin ze zich had gegeven met heel haar ziel en zaligheid en een zware tijd had verzacht met wegduiken in een scheppend proces, een bubbel opgetrokken tussen de muren van een ziekenhuis, om er gesterkt weer uit te komen.

Een oude wilg trok met zijn knoesten en verholen ingangen mijn aandacht terwijl de volgende gast, een banketbakker, zijn deeghanden had omgevormd tot penseeldragers, een portret van zijn overleden vrouw, de zeegezichten, een doopceel van voelbaar leed in een partytent, zijn doeken wat vlak, de man zelf innemend en vriendelijk, niet terughoudend om diep te gaan. Truffels en een kaartje mee.

De wilg vertelde over de jaren die voorbij waren gegaan, die butsen en knoesten hadden geslagen in zijn verweerde bast, leven had gedragen en nog altijd, getuige de fiere kruin tegen het blauwe zwerk, de kroon op zijn bestaan zou zijn. Hoe ouder, hoe mooier. Lunch in het dorp, nog meer kunst, een café, die grote villa en de zilte zeelucht boven de velden en de brede beboste duinenstrook aan de rand van Bergen. Een dag kwaliteit met mijn lieve vriendin, gelaafd aan schoonheid, de inspirerende energie die er was opgedaan. We konden er weer even tegen.