Wat verwondering al niet vermag

Terwijl er elke dag wel invulling valt te geven aan de bezigheden, is het op de tuin een drukte van belang. Daar wordt met vereende krachten door de vrijwilligers hard gebouwd aan het nieuwe verenigingshuis dat vooraan op het complex moet komen. Gisteren startte de tweede grote klusweek. Twee mannen hebben het voortouw genomen en de rest vervult opdrachten of brengt koek en Zopie. Het eerste houten geraamte staat sinds gisteren. Vandaag zal ik gaan supporten met wat lekkere dingetjes in mijn knapzak. Het zijn hele gezellige dagen en het schept een warme band.

Gisteren vierde grote broer voor de eerste keer na Corona zijn verjaardag en was totaal beduusd en overrompeld door alle aandacht en de vele mooie nieuwe speeltjes die er speciaal voor hem waren meegebracht. Schoonmama had gekookt en onder folie stond, in afwachting van de maaltijd ,een enorme hoeveelheid aan heerlijkheden. Een grote salade met bulgur en tomaat, heerlijk gekruid, gevulde wijnbladeren, gevulde koolbladeren, kippenkluifjes en pannenkoekjes met gekruide saus met gehakt. Er waren grote opwarmpannen en platen bij. Ze was gewend om bij grote feesten en partijen voor de hele familie uit te pakken en draaide er haar hand niet voor om. Helpen was er nauwelijks bij. In de grote nieuwe keuken was ruimte genoeg. Tussendoor werd de Benjamin gevoed in een hoekje van de kamer en die trok zich, ondanks het feestgedruis, snel weer terug naar zijn eigen veilige droomland. Wat kon die jongen slapen. Buiten in de tuin werd gevoetbald en gemaaid. Dribbel, kleindochter, en grote broer ontliepen elkaar qua leeftijd niet veel. Met de steeds groter wordende filosoof werd er een heerlijk potje gebald en zoonlief en schoonzoon verdeelden het spel.

Binnen ging het over ditjes en datjes. Schoonmama liep te hinkepinken. Ze was op de wasmachine geklommen om iets op te hangen en ervan afgevallen, omdat ze zich beethield aan een halflege wasmand die natuurlijk wankelde en haar uit balans bracht. ‘Een ongeluk zit in een klein hoekje, maar er komt een moment dat je dergelijke hoekjes niet meer aan moet willen gaan’, zei zij, die zo vaak de grenzen opzoekt. Haha. Eigenwijzigheid, Uw naam is Vrouw.

Het mooiste cadeau was toch wel de vuilniswagen die uit een ‘pantervelletje’ te voorschijn kwam. Verrukt hield hij hem vast en liet hem niet meer gaan. De familie geeft altijd maar een cadeau, daar lappen we allemaal voor en dan mag het ietsje groter zijn. Iedere weer als de vuilniswagen in de straat verschijnt zit grote broer met zijn neus bijna tegen het raam geplakt, dus het advies van moeder was een schot in de roos. Zelf een geliefde vuilniswagen te hebben is op zo’n moment het toppunt van geluk voor kleine mannen of vrouwen. Het feest kon niet meer stuk. De grote klapper was de maaltijd en daarna was de koek zo goed als op. Die vuilniswagen gaat mee naar bed, wat ik je brom.

Terug in de kleine blauwe was er genoeg om te overpeinzen. In een opwelling haalde ik de cd’s van school te voorschijn. In een mooie streep avondstond schalde langtoeter in harmonische samenzang door de auto en vloog een lang gesloten deur met schoolherinneringen open met beelden van de voorstelling in ons speellokaal. ‘We waren langtoeter kwijt en moesten hem gaan zoeken, van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, wat hebben we geroepen. ‘Langtoetoetoet langtoeeeet’. Weer genoot ik van de verwonderde blikken bij het zien van de twee vrouwen van de theatergroep ‘Detorenvangeluid’ die met hun muziekinstrumenten en hun betoverende stemmen ons in hogere sferen wisten te brengen. Wat verwondering al niet vermag.