Beter doseren

Het mooie van de natuur is dat alles goed geregeld is en je eigenlijk vrij weinig nodig hebt, Goed waterdicht wandelschoeisel, dat wel en eventuele opvouwbare regenkleding. Horloges en anderszins kunnen thuis blijven, want hier wordt ook de tijd geregeld. Dat kompas hoeft niet mee als je leert de lucht te lezen. Het kompas van boeren en agrariers is van oudsher de zon. Ze regelt de tijd. Het weerstation is die prachtige hemelkoepel boven ons, met haar ontelbare wolkenpartijen en hun sprookjesnamen. De boer tuurt omhoog en ziet of het gaat regenen of niet. Ook de zwaluwen geven het aan. Bij slecht weer op komst vliegen ze laag en bij mooi weer hoog. Cirruswolken zijn er bij mooi weer, cirrostratus geeft soms een halo om de zon en dan regen in de ton, bij groei van cumuluswolken naar boven ontstaat een cumulusnimbus. Dan vormt zich binnen een half uur een donderwolk, stratus geeft mist en altostratus en nimbostratus brengen niets dan regen. De namen stopt de boer ver weg, hij ziet sluiers, schaapjes of woeste wolken en weet ze te lezen. Werken gaat in het ritme van de tijd. Met een natte opgestoken vinger bepaalt hij de windrichting. De opdracht voor vandaag in #inktober is ‘Kompas’.

Vanmorgen keek ik een film over een onderwerp waar ik nooit een seconde bij heb stilgestaan. In close-up kan je de film ‘1001 Nights Apart’ van Sarvnaz Alambeigi bekijken. Het is een productie uit 2021. Dans is verboden in Iran. Het zou te onzedelijk zijn. Tien jonge dansers bedenken choreografieën en verkennen de mogelijkheden en de grenzen van hun geest en lichaam in een verborgen kelder ergens in Iran. Het is snijdend en schrijnend om te zien dat jonge mooie mensen die, met hun hele ziel en zaligheid, uiting willen geven aan deze expressie, waar zo’n behoefte aan is, maar dat de schoonheid van deze kunstvorm verworpen wordt door een door religie gevoed regime. De grote vraag die als het zwaard van Damocles boven hun hoofden hangt is: ‘Is er wel toekomst voor de dans in Iran’.

Het atelier is eindelijk gedoopt. Het was een eenvoudige ceremonie met ik, mij en mijn persoontje. Dertig minuten lang zou ik het krijtbord tegen de wand moeten drukken. Boven mijn hoofd en met een foute houding voor de pols bleek dat een onmogelijke opgave. Bord nogmaals voorzien van de verse witte lijm en de hark erbij gepakt. Daar moest het op steunen en dat lukte zo goed en zo kwaad. Nu heet mijn lieve pipowagen officieel La Bernagie. ‘La’ drukt de vrouwelijkheid uit, want Bernagie is niet de Franse benaming. Dat is la Bourrache, maar la Bernagie dekt volledig de lading. Een stulpje van mij.

Natuurlijk schreeuwden de uitgebloeide springbalsemienen en de verdorde lange grashalmen om aandacht. Achter de vlier zag ik op de afgezaagde stam van de iep weer een nieuwe boom ontstaan. Daar zou ik wel eens even een stokje voor steken. ‘Even’ is een woord dat uit mijn vocabulaire moet. Er gaat niets meer even. Voortdurend moeten er pauzes ingelast worden om de adem te herwinnen op het hijgen. Maar de drang is groot, evenals het bikkelgehalte. De vlier wordt gekort, de iep geknot en de takken belanden een voor een op de takkenril tussen mijn tuin en die van de achterbuur. Ook is er nog een woekerende doornloze braam en weelderige brandnetel, maar dan smeekt het vege lijf toch echt om genade.

Zondag de rest. Als ik bij de auto aankom, blijkt dat iemand een foto had geschoten van een reiger, die eerst op de motorkap en later op het dak van mijn auto was gaan zitten. Misschien zag hij in de kleine blauwe prins wel een grote blauwe kikkervijver, luilekkerland voor brutale schavuiten. Het was een koddig gezicht en een prettige bijkomstigheid was dat de auto geen krasje extra vertoonde. In mijn stoel achter het stuur sloeg de vermoeidheid in volle hevigheid toe. Iets te lang doorgegaan, begreep ik. In het vervolg beter doseren.