En garde

Voetstapjes op de galerij. Grote broer. Schoondochter en de Benjamin waren al binnen. Toen er een glimp van mij werd opgevangen, dribbelde hij zo snel als mogelijk op me af. ‘Omaaaaaa’. Niets is meer vertederend dan de onbevangen blik vol vertrouwen en veiligheid. Hij had een egel van herfstbladeren gemaakt. Dat wil zeggen, hij had de blaadjes op een groen vel geplakt en mama tekende er fluks een spitse snuit aan. Perfect gelukt en met magneten en veel liefde op de koelkastdeur gehangen tot het daar om zou krullen van ouderdom, zoals alle maaksels van de kleinkinderen.

De kamer was brandschoon. Binnen twee uur waarde ik als Miep Kraak van de huishoudservice rond in het domein, keerde de kleden, verschoof de bank een meter, zodat er achter te zuigen viel, kwam de grote vellen papier weer tegen in de grijze vuilniszak. Bijna verwijtend lagen ze daar stil te zwijgen en te verstoffen. Ook de vergeten aquarelblokken lagen erbij. Het was weer bijna binnentijd, dan was dit buiten het schilderen met olieverf een mooie uitdaging om aan te beginnen. ‘Stel jezelf een doel, dame’, sprak mijn innerlijke zelf. Herschikken en goed inpakken, zodat papiervisjes het nakijken hadden. Tijdens de grondige schoonmaak kwam ik ze niet meer tegen. De juiste aanpak dus, was de conclusie. De dozen met autootjes werden vervangen door een fris en nieuw lila exemplaar met deksel, ook al stofvrije. Als je het eenmaal op de heupen hebt, helpt er geen lieve vader of moedertje meer tegen, maar dan stoomt het door. De bank kon ik alleen maar verschuiven door het hele gewicht er tegen aan te zetten. In eerste instantie verschoof ze geen centimeter tot ze onder de aanhoudende druk losschoot. Stofzuiger in de aanslag en zuigen maar. Tralala, nog even de keuken en hopsakee het toilet. Een verwilderd maar voldaan hoofd grijnsde in de spiegel, klaar voor bezoek.

Het was een genoeglijk uurtje samen. De kleine kreeg een flesje, krullebol de crackertjes en de autootjes en pikte er drie lievelingen uit. Een rode autobus(de wielen van de bus zijn rond en rond…)en twee witte vrachtwagens, een met en een zonder deurtjes. Hij liet ze niet meer los. Zo’n regenachtig dagje met zon in huis. Na een uurtje laarzen aan, de drie uitverkoren exemplaren als leenauto’s mee naar huis, knuffeltjes en kushandjes. Dag liefjes.

In de benen voor een etentje bij zus, voordat we aan ons nieuwe zangavontuur zouden beginnen. Een lasagne met sardientjes en een broccoli-bechamelsaus smaakte verrassend goed. Laat zus maar schuiven. Veel te vroeg kwamen we aan bij het theater, waar zou worden gezongen. Het was in een achterafzaaltje, maar zus kende blindelings de weg. Lift in, lift uit, gang en de kantine door en weer een lift. Er druppelden twee tenoren, twee bassen, vijf alten en twee sopranen binnen. De piano werd uit de aangrenzende aula gerold. Het was echt fijn dat we vorige week thuis geoefend hadden op onze altpartij. Vrij snel hadden we de eerste twee liederen onder de knie. De kracht van samenzang als alle stemmen samenvloeien verwarmt het hart. Heerlijk en te lang gemist. De stem hield het goed, heeft wel training nodig om nog langer dan twee liederen te redden. Na de herfstvakantie het vervolg.

Thuis op de bank met verbazing het eerste deel van De Kennedy’s gekeken. Over Joe, die bij zijn oudste dochter een lobotomie liet doen omdat haar ontwikkeling achterliep en dat een smet was op het ideale Amerikaanse gezin en een bedreiging vormde voor de carrière van haar broers. Het mislukte totaal. Ze kwam er half verlamd en met een spraakgebrek uit. Hij stopte haar weg in een psychiatrische instelling en haar moeder zocht pas weer na de dood van de vader contact, maar Rosemary weigerde. Tot 2005 zat ze daar. Ze werd 86 jaar.

#Inktober vraagt om een ‘Helmet‘. Vergiet op het hoofd, pannenkoekenmes in de aanslag en klaar voor de strijd tegen onrecht en voor schoonheid, het kleine geluk en meer van die dingen. En garde!