Spic en span voor het jonge grut

De enorme bouwmarkt had haar ingang veranderd. Een ingewikkeld lijnenspel loodste de kleine blauwe naar de vertrouwde parkeerplaatsen aan de achterzijde van het gebouw. ‘Alice in wonderland’ voelde ik me bij het ronddwalen tussen de torenhoge schappen. Het bestuderen van de inhoud van de straten leverde een stijve nek op. Met regelmaat kon ik maar net opzij stappen als er weer een kar aankwam, volgeladen als een klussenbus. De medewerkers liepen er in een herkenbaar uniform als het haastige witte konijn tussen door. Tijd is geld.

‘Waar vindt een mens de sterke lijm’ is mijn bescheiden vraag, maar het duurde wel tien minuten voor ik een vrije informant had gevonden. Of ze zaten aan de telefoon, of ze liepen net mee met een andere klant. Helemaal achterin, tegenover de lijstenmakers vond ik tenslotte de juiste gang. Toen ik de scheurende hoest van de eerste caissière hoorde, sloeg ik de kassa’s over en stapte op de zelfscanner af. Twee mannen, witsel nog in het haar, goochelden met groot materiaal en hadden hulp nodig. Voor de somma van 4,95 kon straks mijn buitenbord voor de Bernagie tegen het atelier geplakt worden. Eindelijk.

Vannacht was het een ouderwets potje peinzen over de meest uiteenlopende onderwerpen. Over de Wijze, die liet doorsijpelen zich niet meer helemaal senang te voelen, daar in Verweggistan. Ik zond in gedachten signalen voor een nieuw te bewandelen route uit. Het stijgen van de prijzen huppelde er achteraan. De aankondiging dat zoonlief mee ging betalen en zijn ideeën om het huis energiezuiniger te maken, buitelden er overheen. Energiezuinige koelkast aanschaffen, thermostaat lager, sommige verwarmingen uitzetten, gordijnen voor de beide trapgaten. Maar ook over de zangnummers en of de stem het wel zou houden, dat soort gemonkel, het spookte er allemaal rond en ratelde maar door. Dan maar kijken wat de opdracht was voor inktober van vandaag. Gisteren was het ‘roof’, dat werd kleinzoon in zijn kartonnen doos met een link naar de daklozen.

Vandaag was het ‘Tick’. Het beestje opgezocht en aan de slag met Procreate. Eens zien of tijdens mijn creatie de tollende gedachten zich netjes terug in hun hok zouden laten sluizen. De eerste teek die ik ooit zag was op de borst van zoonlief, die verbaast het ‘bultje’ liet zien. Destijds was het nog draaiend eruit trekken. Tegenwoordig is het minder overspannen. Met angst en beven verloste ik mijn schatje van deze belager. Waarom is alles wat ons eigen gebroedsel betreft zo spannend om op te lossen. Als verpleegkundige en schooljuf was ik toch wel het nodige gewend. Vorig jaar grasduinde ik met mijn linnen schoentjes maar liefst drie teken bij elkaar en draai er nu mijn hand niet langer voor om.

In de kringloop zag ik een gloednieuwe, welhaast ongelezen, biografie van Annie M.G. Schmidt staan. Maar ja, die staat hier al in de kast en drie boekjes over etsen nam ik ook niet mee. Nu is er lichte spijt. Ik troostte me met het idee dat de mooiste etsen ook op de Ipad te vinden zijn. In november reizen vriendinlief en ik voor een weekend af naar dat heerlijke Drenthe. Een heel weekend krassen en kletsen, vertrouwde koppies weerzien, heerlijke maaltijden voorgeschoteld krijgen en toeven in de mooiste natuur van de provincie. Twee jaar lang uitgesteld maakt het extra bijzonder.

Na alle overpeinzingen overviel me een wonderlijke hazenslaap, maar ruim voldoende om met een leeg hoofd aan deze grijze dag te beginnen. Zoonlief en zijn gezin komen een uurtje langs. Dat betekent de autootjes onder de bank stofvrij maken en een stofzuiger door de tent slingeren. Spic en span voor het jonge grut.