Dierbaar verleden

Het was een goede zet om eerst naar de kringloop te gaan, voor het bezoek aan zoonlief. Vanachter het draaihekje keken mooie zwarte lange jassen, vrolijke jurken en truien in herfsttinten me uitnodigend aan. Negeren en direct door naar de boeken, op jacht naar ‘De Markiezin’ van Charlotte…Uh…Hoe heette ze ook al weer…Mutsaers, na van A tot M de boekenrijen te hebben nagelopen. En daar stond ze. De Markiezin, nog in een chique oudblauw, in de serie: De beste debuutromans van de Volkskrant.

Mazzel. Het was de dag van de meevallers, want even later vond ik bij de nieuw binnengekomen boeken, Breitner in Amsterdam, in een kloeke uitvoering met schetsen, foto’s en schilderijen van de schilder en een uitvoerige beschrijving door J.F.Heijbroek en Erik Schmitz. voor de kleine woordbouwer was er een prachtige editie van De Sneeuwman van R. Briggs. Tijd om af te rekenen, altijd weer een feest, want zegge en schrijven 6,50 euro slechts.

Bij zoonlief en schone dochter waren de Benjamin en zijn grote broer, de kleine woordbouwer, al uit hun middagslaapje. De kleine lag tevreden rond te kijken met zijn grote kraalogen en broer bracht zijn uitgebreide woordenschat te berde. Vrachtwagens, kraanwagens, takelwagens, brandweer en ambulances kwamen allemaal langs. De Sneeuwman viel in de smaak. Stuurde net ook de gelijknamige animatiefilm door. Pluis ligt languit op schoot en noodgedwongen moet ik het toetsenbord vast houden. Iedere keer als ik haar verplaats, komt ze weer terug geslopen.

Halverwege het bezoek besloten we met de kleine woordbouwer een wandelingetje te maken. Veel te koud gekleed in mijn lange vest en trui, want het was een gure wind, die definitief alles wat zomerwarmte was, had verjaagd, toch warm gelopen. De kleine kreeg borstvoeding in alle rust en broer had beweging nodig. ‘Even een frisse neus halen’ hoorde ik mijn moeder zeggen, terwijl ze haar fiets uit de schuur pakte. Zoonlief en kruimel deden een wedstrijdje en oma mocht ook meedoen. Een paar stapjes dan, rennen, rennen, zijn kleine beentjes ‘onder zijn gat vandaan’. Nog zo’n uitdrukking van lang geleden.

Natuurlijk moest er een ijsje bij, op de nek van papa gehesen met een perfect vogelperspectief en hoog en droog, babbelde hij honderduit. In het winkelcentrum was het cafetaria. De twee jongens stonden er wat hulpeloos bij. De softijsmachine was kapot en ‘het schatkistje’ bleek diep gevroren. Ik meende aan de overkant bij de bakker te zien dat ze er ook ijs verkochten, maar dat bleek natuurlijk de reflectie van de cafetaria in de winkelruit. Ondertussen was het ijsje al een beetje ontdooid. Daar kwam mama de hoek omzetten met de kleine in de kinderwagen. Fruit halen in de druk bezochte supermarkt, terwijl ik een bosje bloemen voor op de lege tafel ging halen. Opgefrist, met een wagen volgeladen, kuierden we op huis aan.

Een briefje in mijn brievenbus, dat het pakket bezorgd was bij de buren. Snel, want ’t was gisteren pas besteld. Er stond geen nummer bij, maar de track wees uit, twee huizen verder op. Zoonlief, die net thuiskwam uit zijn werk, haalde het op. ‘Erasmus: dwarsdenker’ van Sandra Langereis in vol ornaat. Dikker dan dik, maar gelukkig ook ruim 81 bladzijden verantwoording en inhoudsopgave. Toch bleven er nog 701 bladzijden over. Twee maanden de tijd. Dat moet lukken.

Vandaag ga ik op jacht naar lekkers voor de reunie morgen van de volksdansgroep. Er komen 16 mensen, grote opkomst. Het is eeuwen geleden, dat ik ze zag. Had een aantal bijeenkomsten gemist. Herinneringen delen, jeugd herkennen tussen de rimpels door, wandelen, borrelen en eten van al het lekkers, dat eenieder meeneemt en weer net zo uitgelaten lachen als ooit. Gieren in de kleedkamer voor een optreden, koortsachtig kostuums bij elkaar zoeken, helpen met spelden en strikken, en altijd zenuwachtige vlinders in de buik, dierbaar verleden.