Een vat vol

Gedub voor de kledingkast. Wat is wijsheid. De wijde dunne zomerbroek is te koud, sneakers zijn ‘nicht im frage’. Buiten sloeg de herfst in alle somberte toe en riep warme kachels vol wintergloed op, kaarsen op tafel, inkapselen. Eureka. Natuurlijk, dat ik er niet eerder aan dacht. In de uitpuilende sokkenla wist ik de dikke zwarte winterpanty’s. Wollen zwart blauwe rokje, zwarte coltrui, korte zwarte jasje en de lichtblauwe das, zwarte kloffen eronder. Hallo herfst, we zijn er klaar voor.

Even bij schone zoon de gisteren vergeten tas ophalen, kon ik hem gelijk het boek van Murat Izik aanreiken, dat ik in de kringloop als nieuw voor bijna niks had aangeschaft, maar natuurlijk twee jaar geleden al gelezen. Met twee keer de Tijdgeest er voor terug, reed de kleine blauwe naar ‘the place to be’, als het om lekker hapjes ging. Kazen en olijven waren voor mijn rekening, had ik beloofd. Het kazenwinkeltje hing van eenvoud en ambachtelijkheid aan elkaar, met wel in alle eenvoud het meest uitgebreide assortiment. De kaasboer was jeugdig en studentikoos met toch al de rimpels van de kleine ondernemer onder het lichtgrijzende haar. Innemend gaf hij uitleg, een heerlijk plat brood met spinazie en geitenkaas voegde allure toe aan het bedachte concept.

Toch wat fladderigs in de buik, want hoe zou de ontvangst zijn na zoveel jaren afwezigheid bij eerdere reünies van onze volksdansgroep. In de kleine doodlopende dorpsstraat was het moeizaam zoeken naar een plek, maar een eindje verderop was er nog net een kleine voor de kleine blauwe. Het warmste welkom ooit viel me ten deel. Ik voelde me een beetje het verloren schaap in de blijdschap om het terugvinden, de verloren dochter, liefdevol omarmd en in vreugde opgenomen. ‘Niets veranderd, mooie bril’ liet men mij weten. Tijdens het monsteren viel op dat alle gezichten, stemmen, elke oogopslag, dezelfde waren gebleven. Enkel de omlijsting was veranderd in schakeringen van alle tinten grijs, benevens hier en daar wat diepere groeven en een buffertje op de heupen.

Het grootste compliment was: ‘Het is net of we vorige week nog de choreografie van het Nederlands hebben ingestudeerd’ en dat was inmiddels toch alweer ruim 25 jaar geleden. De wandeling was pittig maar ik werd behoed voor al te overmoedig marstempo. ‘We kuieren’, dirigeerde vriendlief, mijn vaste danspartner in voorbije jaren, qua lengte op elkaar afgestemd. Verheugd zag ik het mooie Heidestein terug, dat aan het eind van de doodlopende straat bleek te liggen. Het zag er anders uit zonder de prachtig bloeiende paarse heide van een maand geleden, maar was in dit gezelschap minstens zo betoverend. Vriendlief haalde herinneringen op, emotionele momenten, die gedeeltelijk waren weggezakt onder de, voor mij, moeilijke omstandigheden van die tijd. Zichtbaar aangedaan beaamde hij dat ik gelijk had gehad destijds. Je weet nooit wat het leven te bieden heeft in de betekenis van ieder huisje draagt zijn kruisje en daarbij konden de verkleinwoorden er wel vanaf. We hadden beiden aardig wat voor de kiezen gehad. Maar nu liepen we hier, in die prachtige natuur, ik met mijn gebruikelijke optimisme en hij met zijn zoeken naar de juiste weg. Het voelde vredig en goed.

Aan het eind van de wandeling mochten de kazen en het brood aantreden bij de borrel en wisselde ieder, al dan niet in een groepje de verschillende wederwaardigheden uit. We zaten nog buiten, corona indachtig, waarbij sommige als risicogroep extra voorzichtig waren. Af en toe een spatje maar dat werd weggeblazen. Flarden gebabbel tussen de druppels door. De andere helft kwam tegen vijven en gingen redderen om de meegebrachte maaltijden op te warmen. Er was ruimschoots genoeg, een tafel vol heerlijkheden, de hoorn des overvloeds. Met de hekkesluiter na zevenen en een grote waterval aan hernieuwde vriendschappen, koffie en taart toe, ieder teruggevonden in het bijbehorende karakter, stevende ik, te snel, terug naar de trouwe blauwe, met herinneringen en beelden om nog lang de revue te laten passeren, een vat vol.