Ontwikkelen en bijstellen

Een streekmarkt in het oude dorpscentrum van twee van mijn zussen leek ons een aardige vervanging voor de Lek-Art Jong Talent, dat afgeblazen was vanwege de maatregelen op corona. Ze kregen het kennelijk niet georganiseerd. Een heel klein beetje kunst dan, in de vorm van drie ontworpen kussentjes voor jongste zus en verder een overmaat aan lekkers uit het dorp en de streek. Het was ongelooflijk druk en inderdaad, afstand viel er niet te houden. De willekeur van toepassingen, wat betreft corona-maatregelen, zorgen voor ondoorgrondelijke wegen van de logica. Op dat kleine plein een horde mensen als vissen in een kom en bij werk aan ’t spoel, zeeën van ruimte om mensen te ontvangen. Schiet mij maar Lek.

De verschillende soorten olijfolie waren heerlijk. Ik kocht olijf met citroen, een wonderschone combinatie en ik proefde het, wat op zich al bijzonder was. De zussen namen een ijsje, voor de foto hield ik die van zus vast, een lekkernij op broers gezondheid. Om de drukte te ontvluchtten reden we naar een wegrestaurant in de buurt. Het leek niet op de geijkte plaats. Het was die met het idyllische uitzicht over het weiland met de paarden. Het plekje langs de sloot en achter het restaurant een wandelweg naar het verzonken bos, dwars door de weilanden. We waren al een tijdje niet bij elkaar geweest, dus er was gesprekstof genoeg, een toost op broer, de borrelplank om het te vieren en taart voor twee van ons. De wandeling was er dit keer niet bij. Het was al te laat in de middag.

Een van de vriendinnen van zus kwam binnen met een groepje. Die hadden een fietstocht gemaakt naar het verdronken bos. Haar gezicht, vrolijk en opgetogen, kabbelde verder in de herinnering toen zij zich iets verderop aan een tafeltje hadden geïnstalleerd. Daardoor viel het beeld samen met het grijze verleden. Ik had met haar samengewerkt in de periode van mijn TweedeHansje, de startplek van het kringloopbedrijfje in het oude pand van de brandweer. Zus ging het navragen en het werd onmiddellijk beaamd.

Ik zwanger van de tweeling en zij van haar oudste. We schreven 1985. Zesentwintig jaar geleden alweer en het samenzijn helder als glas. Kleinschalig was dat kleine winkeltje nog. Als er een zak met kleding werd gebracht, was het uitpakken een feest. We waren zorgzaam en duurzaam bezig, maakten wat getornd was heel, en keerden de sleetse boorden van de overhemden, onze moeders opvoeding indachtig. Truien werden ontpild en rafelige randjes weggewerkt. Herstellen wat nog te gebruiken viel en daar ook je creativiteit op botvieren, was het credo. Het waren de gloriedagen van het TweedeHansje.

Dat mijmerde ik tussen de gesprekken door. We besloten op te breken en elkaar gauw weer te zien. Zuslief had een drukke week met allerlei zangontmoetingen op dagen dat haar man aan het werk was. Herkenbaar die afspraken her en der. Zingen was misschien ook een goed idee. In ieder geval een gezellige avond met zus, nieuwe mensen en een goede therapie voor aangedane longen. Maar was ik nog wel toonvast genoeg. Als de stem werd beinvloed door de puffers en hesig en schor was, bleef dat altijd maar de vraag. Misschien gewoon eens proberen.

Morgen is mijn eerste ‘biografiedag’ , de ontmoeting met deze groep mensen. Er valt nog een staartje te lezen in ‘De Hemelse mevrouw Frederike’ Van Maaike Meijer. Wat een boeiende materie. Het is niet alleen leerzaam, vol voetnoten en verwijzingen, maar het ontsluit een wereld, die ik sinds de MO-A Nederlands niet meer geopend had tot nu toe. Het is een boeiende wijze van kennis opdoen en ze was me totaal ontschoten. Het is meer dan lezen alleen. Het is ontwikkelen en bijstellen.