Kan het mooier zijn dan mooi

Het plantenrijk aan de rand van de stad ligt er mooi bij. Niet het geijkte aanbod. Duurzame kleine ondernemers bevolken de enorme ruimte. Tussen het aanbod vinden workshops plaats, wordt er uitleg gegeven door bevlogen ecologen en zijn er activiteiten voor kinderen. De kleine filosoof schildert zijn huisnummer op een bordje. Dochterlief en ik volgen een van de workshops: Hoe leg ik een geveltuin aan. In deze stad wordt ieder huishouden dat hiertoe overgaat, toegejuicht. Tegels eruit, goede grond erin, Kamperfoelie en Winterheide op de zonnige kant, Bosrank voor de schaduwzijde. Ik laat ze achter voor een tweede workshop en rij vast naar de tuin. Voor op het complex is een groep vrijwilligers bezig met de bouw van het nieuwe gemeenschapshuis, compleet met stromend water, elektriciteit en toiletten, iets wat wij in de tuinen moeten ontberen. De ultieme verbetering. Ik schiet wat foto’s voor de besloten facebook-site, zodat iedereen kan meegenieten.

In een voorzichtig doorbrekend zonnetje wandel ik naar achteren. Het gras moet eraan geloven. De grasmaaier heeft er zin in en snort beter dan ooit. Tussendoor de gebruikelijke pauzes op de verspreid staande stoelen, zo her en der. Te snel is de grote accu leeg. Daar zijn schoonzoon en kleindochter. Terwijl ik met de kleine het atelier bewonder, maait hij het laatste stuk. Met de halfvolle tweede accu in de maaier gaan we op pad naar hun tuin en op standje zeven baant de maaier zich een weg door het hoge gras. Het werkt, beamen we alle drie. Wat heerlijk. Accu’s opladen en na het weekend de rest. Schoonzoon gaat met de kleine filosoof een hengeltje uitgooien. Dochterlief en ik trekken onkruid weg en planten sieruien achter de verbena en kievietsbloem-bolletjes ervoor. Groei en bloei om blij van te worden. Kleindochter speelde kiekeboe met een verdwaalde kniemat of lag languit op haar trampoline.

De kleine filosoof had in de ochtend een meesterlijk doelpunt gescoord en als beloning was een vegaburger bij de grote gele -M- in het vooruitzicht gesteld. Delen in de feestvreugde. In mijn werkkloffie, want de trui van de herfstochtend was veel te warm gebleken, evenals de kousen en de beenwarmers. Even niet op gelet Het verlamde de energie in de brandende zon.

Bij de ingang werd de beruchte QR-code gevraagd. Dat was waar ook. Anderhalve meter-afstanden los laten en met de QR-code naar binnen. We zaten vlak bij de ingang te smikkelen en observeerden de arme handhavers, die heel wat te verduren kregen. Groot misbaar, soms rollende spierballen, gekrakeel. De QR-code was of vergeten, of de telefoon lag thuis, of ze kwamen alleen maar afhalen. Op weg naar het pand waren ons de stoep’hangers’ al opgevallen, in grotere getale dan normaal, die met hun frietjes aan de picknick zaten temidden van het langsrijdende verkeer. Met warme knuffies afscheid nemen en op huis aan, verlangend naar koelte. Dag lieverds, tot snel.

Broer is vandaag tachtig geworden. Een grote mijlpaal, plus het feit dat er tien kinderen van het hele gezin, elf in totaal, hem kunnen feliciteren is al een prestatie op zich. Grote broer. De oudste en nog altijd vief en aan het werk. Met de zussen gaan we een taartje eten, omdat hij zelf op vakantie is in Drenthe en deze gedenkwaardige dag in alle rust wil vieren met zijn lief. Zuslief heeft kunst, natuur en taart gecombineerd als uitje. Lijkt me een juiste keuze om een jaardag te vieren. De zinnen verzetten, beetje wandelen en schoonheid genieten. Om met Maarten van Roozendaal te spreken: ‘Kan het mooier zijn dan mooi?’