Afwezige bergschoenen

Iedereen die zweert bij een stenen tuin en niet meer dan dat, raad ik aan om een onderhoudsvriendelijke klimop tegen de schutting te laten klauteren. Niet meteen alles gaan snoeien, maar welig laten tieren. Zodra er bloemen komen, heb je een deken van bijen en vlinders in alle soorten en maten in je tuin. Uit ervaring weet ik ook nog dat wandelende takken zich de blaadjes goed laten smaken en als er bessen komen heb je een natuurlijk vogelparadijs gekweekt.

Gisteren bij de allerbenjaminste Benjamin een beschuit met muisjes genuttigd ter meerdere eer en glorie van de nieuwe telg. Wat zijn die muizen toch hard. Vroeger knarsten ze heerlijk tussen je sterke tanden, maar nu springt het glazuur er ter plekke af. Al wat oud is, gedijt niet, behalve de grijze hersencelletjes, die malen steeds dieper. In het boek van Sjoerd Kuyper zegt Sally Mo ergens: ‘Het duurt 18 jaar om volwassen te worden, misschien duurt het ook 18 jaar om weer dood te gaan’. Een mooie filosofie voor een meisje van 13. Op de toppen van wijsheid, denk ik er achteraan. Dat zou ook mooi zijn. Uitgedacht en klaar, omdat nog een bladzij schrijven teveel van het goede zou zijn.

De kleine ligt onder een sterrendeken zijn eigen wereldje bij elkaar te dromen. Zo nu en dan trekt er een gelukzalige glimlach voorbij, terwijl achter de geloken ogen zichtbaar een leuke herinnering tot leven geroepen wordt. Even in zo’n koppie kunnen kruipen en helder en klaar meekrijgen hoe de mens zich verhoudt tot het universum. Welke beleving wekt die glimlach op. Of is het slechts een behaaglijk en tevreden zijn en niet meer dan dat, zoals een poes zich genoeglijk op kan krullen en tevreden spint in de zonnewarmte.

De grote broer vermaakt zich met de bal en een autootje. Rollen en rijden naar papa, naar oma, heen en weer en heen en weer, dat eindeloze spel van de herhaling dat nooit vervelen gaat.

Vannacht, bijna volle maan, begon de dag om half vier. Dat wonderlijke gegeven dat de maan dichter bij de aarde staat en een nieuwe energie opwekt. Ik laat het over me heen spoelen met de stroom van gedachten mee, om vervolgens een duik te nemen in de biografie van ‘Hemelse Mevrouw Frederike’, die Maaike Meijer zo uitgebreid heeft neergezet. Voorlopig ben ik er wel even zoet mee. Nog 335 bladzijden te gaan. Een leven van breien met losse eindjes zo lijkt het wel. Hunkerend naar liefde dwaalt ze door het leven.

Thuis trek ik soep van ui, champignons en oude tomaten met als fond een tomatentapenade. Dat betekent altijd dat er een oppeppertje nodig is. In dit geval voor de pijn, die zeurend huis blijft houden in de pols. Oregano, basilicum, tijm, verse peterselie als hartversterker. Morgen zal er wellicht verlossing zijn en anders zekerheid.

Vanmorgen in alle vroegte kwamen er twee films binnen van zoonlief en lief, die samen aan het ‘wandelen’ zijn in de bergen. Klauteren en klimmen is het meer, over de rotsen, afdalen langs een touw, over een bruggetje zonder leuningen, waaronder een bergbeek kolkt. Zo ruig als het klinkt, zo zag het eruit. ‘We volgen de rode tekens‘, heet het, maar als hij het geografische inzicht van zijn moeder heeft geërfd dan zijn ze bij de vierde pijl al af. Het wakkert de zorg aan in mijn hoofd. Zijn ze voorzichtig genoeg. Niet malen. Normaliter weet je nooit wat iedereen altijd meemaakt. Maar als ik mijn ogen weer sluit, wandelen door het beeld een paar afwezige bergschoenen.