Een om te onthouden

Als ik ‘De Almacht van de Boktor’ van Toon Tellegen willekeurig open, dringt het verhaal van Boktor en de spiegel zich op. De boktor stond voor de spiegel, bekeek zichzelf en dacht: ‘Een beetje slonzig ben je wel’. Hij wist niet goed of dat wel bij hem paste. Slonzig en alles kunnen, gaat dat eigenlijk wel samen? dacht hij. En slonzig en alles moeten? Hij dacht even na en besloot zichzelf te veranderen.

Boktor gaat dan aan het werk en ‘poetste zich urenlang op tot zijn schild glanst, zijn voelsprieten recht gestreken waren en hij zich hoogwaardig vond, helemaal niet slonzig en zeker niet morsig. Een toespraak waard. Voor het denkbeeldige publiek hield hij een toespraak, waarin hij wonderen beloofde, een nieuwe toekomst, een nieuw verleden voor iedereen en meer van die dingen. De menigte wierp hem bewonderende blikken toe en buiten zouden er duizend dieren staan die op de knieën zouden vallen en hem toe zouden roepen hoe begenadigd hij wel was.‘

Hij klom van de tafel en maakte thee. Maar hij zat niet makkelijk. De thee smaakte hem niet. Ten einde maakte hij zich weer slonzig en ging voor het raam zitten. Zo smaakte de thee weer heerlijk.

Blijf jezelf is de boodschap voor vandaag. Je bent wie je bent met je eigen eigenaardigheden. Iemand die zichzelf bleef ondanks de roem en de aanbidding door duizenden was Edith Piaf. In de eerste van de vierdelige serie ‘Chansons!’ sluit ze met dezelfde conclusie af als de Boktor. In de tekst van haar levenslied ‘Je ne regrette rien’ getuigt ze van een aanvaarden. Alles heb ik gedaan, zo ben ik nu eenmaal, van het een kwam het ander, zo is het leven. Vanmorgen heb ik het teruggekeken. Wat een heerlijk programma. Een keuvelende Matthijs van Nieuwkerk, volkomen zichzelf, naast de enthousiaste Rob Kemps, die zich als een vis in het water voelde, omdat hij om Frans te leren, een paar jaar in Parijs was gaan wonen, ooit. Er schieten fragmenten van verschillende chansons voorbij en samen met de heerlijke beelden dwaalden we mee door de straten en de pleinen, die zo vertrouwd waren, nee dansten we mee op de klanken van de melancholieke accordeon, de omfloerste stemmen, het zangerige poëtische Frans.

En ik kwam er nu pas achter dat ik naar het Songfestival had moeten kijken, want ze lieten het optreden zien van de adembenemende verschijning van Barbara Ravi, die zo ragfijn en klein haar nummer groot bracht, met eenzelfde reikwijdte als La Piaf. Wonderschoon.

Even daarvoor had ik bij ‘in het uur van de Wolf’ genoten van de documentaire over Barbara Hepworth , een van de belangrijkste Engelse beeldhouwsters uit de vorige eeuw. Ook zij was iemand, die ondanks alles wat op haar pad kwam, de wereldoorlogen, een drieling, twee scheidingen, de dood van haar zoon, zichzelf trouw bleef en aan haar werk geen consessies deed, wat uitzonderlijk was voor een vrouw in die dagen. Ze maakte prachtig werk en wilde dat het publiek haar sculpturen konden aanraken en door de holtes erin de verbinding met het uitzicht, haar visie, zouden zien. De moeite van het terugkijken waard.

Jezelf trouw blijven, wat een ander ook zegt of denkt. Een moeilijke, maar mooie les van de Boktor. Een om te onthouden.