Wat in het vat zit, verzuurt niet

Dag der verrassingen. Zoonlief kwam, achter een vuurrode achmea in fluwelen pot verscholen, als eerste over de vloer, op weg naar zijn werk. Zo fijn om alle aandacht voor elkaar te hebben. Op dat soort momenten kun je de diepte in. Bespreken van elkaars gedachten, soms wat beren op de weg ruimen, vooruitzichten doornemen, verlangens uitspreken. Alles bij een smakelijke slagroom schnitt en een geurige cappucino. Een mens kan het slechter treffen.

Daarna was het tijd voor een grondige schoonmaak, behoedzaam doch rigoureus. De gelegenheid bij uitstek om alle hartverwarmende berichten te overdenken, die via alle mediakanalen binnenstroomden. Wie zich roert, zal oogsten. Schoondochter kwam voor een half uurtje met kleindochter na het zwemmen, dus ik had nog alle tijd. eerst maar even het balkon opschonen. Ik probeerde nog wat verder te gaan met het vlechten van de stoelen, die leeg en moedeloos hun vergankelijkheid toonden. De pols vond het geen goed idee en met de pijnscheut die het opleverde, ik ook niet. Sommige dingen kunnen wachten, als ze al die tijd al buiten gebruik waren. Soesjes en cake met ogen, die toch overduidelijk groter waren dan de maag. Of ik ook kon schminken, was de prangende vraag bij het zien van alle tubes olieverf. Bij zo’n aanwaaioma valt veel te zien en die tubes waren ongetwijfeld voor meer te gebruiken, moest ze gedacht hebben, nadat ze uitgebreid de portretten op het doek had bekeken. Mams beloofde de volgende keer schmink mee te nemen, alleen de enige echte in verband met het gevoelige huidje. Na uitgepeuzeld te zijn, moesten ze versnellen om het tijdstip te halen waarop ze de sleutel zouden inleveren. Wennen, dat rennen van afspraak naar afspraak. Wat kon het heerlijk rustgevend zijn tijdens het gedwongen thuiszitten

Zoonlief, de andere helft van de tweeling, appte dat hij rond zeven uur hier zou zijn. Hij kwam rechtstreeks van het werk dus hij had vast nog niet gegeten. Een lekker noedelsoepje dan maar, waar ik met hulp van de voorzienigheid gisteren de ingrediënten voor had aangeschaft. Ondertussen was er weer een cake klaar en al veel beter dan die van gisteren. Appje van vriendin met een lunchafspraak voor de volgende dag, straks dus, en van de zussen met een diner als verjaarscadeau voor morgen. Driedubbel feest. Er volgde nog een telefoontje van vriendin met de liefste wensen, toen er op het raam geklopt werd.

Ik liep naar de gang en daar zaten zoon-en-dochterlief op een nieuwe balkonset. Het was zo’n heerlijke verrassing, dat ik het uitjubelde. Een van mijn grote wensen in vervulling. Nu was het probleem van de gietijzeren frames en het te vlechten zitje ook weg. Dat was overbodig en het kon naar de kringloop waar misschien andere handigerds er mee uit de voeten zouden kunnen.

Maar dat was nog niet alles. Boven op mijn schrijfplek stond een reuze-apple, speciaal voor mij gereviseerd door de jongste zoon. Wat een enorm scherm. Geen getuur en gemiep meer, maar luxe in kaart gebracht wat er geschreven moest worden.

Hoe vertaal je dankbaarheid. Knuffies in het echt en virtuele knuffies voor de achterblijvers. Binnenkort zullen we het eens spontaan overdoen met een feestje van oma voor de kleinkinderen, iets met pannenkoekenvreugde. Wat in het vat zit, verzuurt niet.