Heel het leven

Het was ineens aangenaam buiten tijdens het ochtendwandelingetje naar de krant. De zon streelde mijn slaperige hoofd wakker. Beneden op straat ruiste de schooldrukte met stemmen, voetstappen, ronkende auto’s voor het zebrapad. Het leven van alledag in het herkenbare patroon van een nieuw jaar.

Gisteren besloot ik een proefcake te bakken in deze oven, die ik nog niet eerder daarvoor had gebruikt. Dat bleek een goede zet. De cake kwam er aan de bovenkant aangebrand uit, het toplaagje, de rest was goed. Heel nauwkeurig kon de oven niet gegradeerd worden, het was meer van ongeveer en dus net te hoog. Ook had ik verzuimd om het reefje in het midden van de oven te schuiven en stond ze teveel bovenin. ‘Hoe-was-het-ook-al-weer-fouten. Graaf, graaf in het geheugen.

Waar ik geen moeite mee had waren de nostalgische herinneringen van twee kleine zussen ieder op een stoel voor het aanrecht in de hartjeskeuken, die meehielpen met het schudden van het meel in de basis van het deeg. Witsel in de haren, op de wangen. Verlekkerd keken ze naar de deeghaken in het romige goedje, die heen en weer husselden. Even later hadden ze ieder zo’n deegklopper met nog een heleboel lekkers eraan en schoven hun garnalenvingertjes erlangs en vervolgens verzaligd in de mond.

Dat feest werd nog langer geleden bij de ouders thuis gevierd. Cakedeeg, het lekkerste wat er is. Iets uit het nostalgische tijdperk van melk en honing, waar boter en suiker op dikke sneden vers wittebrood tot de taartjes werden gerekend in onze kinderlijke overtuiging. We hadden de oorlog niet meegemaakt, maar vierden het directe gevolg van de bevrijding feestelijk mee.

Het is de laatste dag, hoop ik, van het bestaan van blauwarmpje en als het goed is, heb ik straks een gereviseerde pols, als nieuw. Een mooi cadeau voor deze oudjaarsdag. Morgen krijg ik er een jaar bij, gratis en voor niks. Het afgelopen jaar heeft naast de ongemakken een aantal verheffende inzichten opgeleverd. Als de dagelijkse gang wordt onderbroken, levert het doorgaans nieuwe ideeën op. ‘Verandering van spijs doet eten’, orakelde mijn moeder al. Zo is dat. Bij iedere afgesloten weg ontsluiten nieuwe zijpaden de doorgang.

De immobiliteit mag, wat mij betreft, wel voorbij zijn. Het geluk als je kan douchen zonder na te hoeven denken en de strakke douchearm achterwege mag laten. Weer met twee handen door het haar woelen, en, helemaal feest, met twee handen het toetsenbord bedienen. Het voelt als gelukzalig. Alles zal een stuk rapper gaan. Aan de andere kant is het gips ook een broodnodig bewustzijn van wat nog niet kan, overmoed ligt op de loer. Alert blijven is de boodschap., maar het uitgedroogde olifantenvel mag in de watten worden gelegd met een zacht en zijig zalfje en dat is ook heel wat waard.

Het derde kinderboek is uit. Genieten geblazen. Het roept wel de vraag op hoe de beleving van kinderen van nu zal zijn, als de humor in het boek vooral samenvalt met mijn herinneringen aan die tijd, de jaren vlak na de oorlog. Met regelmaat toets ik het aan de oudste kleinzoon, die boeken verslindt. Er zijn er nog twee te gaan en de tijd begint te dringen. Er zijn dagen die ik me langer zou wensen dan 24 uur.

Gisteren een prachtige foto van onze nieuwe achterneef via zuslief. Hoe vaak overkomt ons zo’n klein wonder niet. Helemaal volmaakt rozig en zoet, deze nieuwe wereldburger. Tegelijkertijd wordt vandaag een zus van mijn schoonzus en broer gecremeerd. Anderhalf jaar geleden kwamen we elkaar tegen bij de radiologie in het ziekenhuis om kwart voor acht ‘s morgens. We moesten beide voor een scan, daarna werd zij geopereerd. Op de afdeling oncologie kwam ik haar opnieuw tegen. Ik in de rol van gastvrouw, zij met alle hoop op een goede afloop, aanvankelijk beloond, maar een paar maanden terug toch de bodem ingeslagen. Een moment om bij stil te staan. Nieuw leven en eindig leven. Heel het leven.