Het houdt je van de straat

Zoonlief is weer thuis, na twee weken oppassen op het huis en de kat van zus. Zij zijn na een heerlijke vakantie op de waddeneilanden teruggekomen, uitgerust en uitgewaaid. Er is een hoop reuring in de kamer hiernaast in het eens zo stille huis. Trappen worden met roffeltjes genomen. Stofzuiger omhoog gesleept. De wasmachine draait. Geen twijfel mogelijk. Zoonlief is weer thuis.

Gisteren werd Dribbel door zijn vader gebracht. Die had onverwachts een zakenbespreking ergens in het land. De doos met autootjes werd als eerste onder de bank uitgetrokken. Het grootste succes bij alle kleintjes. Er kan van alles mee.

Sorteren op kleur, op grootte, lange rijen maken, opstellen in rotten van drie en de kleine vingerpopjes zijn er om met beer van poes te vechten…ahhh boem…aaahhh tsjak. Hij gebruikte er de krabpaal van poes voor, omdat daar ook verstopholletjes in zaten.

Pluis, die niets om kinderen geeft, vluchtte naar buiten. ‘Kinderen zijn hinderen’, miauwt ze op z’n kats. Vanaf een veilige onbereikbare plek op het balkon keek ze loerend naar haar, in stilte gezworen, vijand.

Die liet stoïcijns de koning verder vechten met de Pluisbeer en trok zich niets aan van het stille verwijt. Heel lang bleef het zoetjes en rustig in huis, maar toen ineens grote oom met grote broer voor het raam stond was het gedaan met het ‘engelengedrag’. Met de seconde schoof er een -b- voor. Het spelen werd stoeien en het stoeien werd trekken en duwen en krijsen. Broerlief was wijs en liet zich niet teveel uitdagen, terwijl Dribbel volop de aandacht bleef vragen. De uitslag van de knietest was een flinke domper geworden. Nog drie maanden wachten op nieuwe tests en misschien kon er daarna weer gevoetbald worden. Eerder beslist niet. Zijn grote oom had hem meegenomen voor een nieuw jack, een trainingsbroek en prachtige nieuwe sneakers, zwart met goud. Hij was de hemel te rijk en het verzachtte de grote tegenslag en teleurstelling enigszins. Na een lange middag, met maar één klein ongelukje van de net zindelijke dribbel, kwam dochter hem en zijn broer ophalen. Hoogste tijd voor de boodschappen.

Vriendin van de feestcommissie van de tuin belde om te vragen hoe het ging. We zouden volgende week zondag ‘Struinen in de tuinen’ organiseren en ik had gevraagd of ik, om mijn impasse te compenseren, iets thuis kon voorbereiden. Daarbij dacht ik aan het bakken van het een of ander. Voor de hoeveelheid mensen die speelden en voor de bezoekers. Volgende week staat dus in het teken van de appelcakes, naar overleveringsrecept van mijn moeder. De appels zijn erbij gedacht. Een beetje van mezelf, een beetje van de tuin en een vleug van nostalgie met mijn moeder op mijn schouder. Dat gaat vast lukken. Iedere dag een of twee stuks.

Het voornemen om de puntjes op de -i- te zetten bij het verhaal van de Middeleeuwen ging gisteren in rook op. Dat kan vandaag nog, op de valreep van de inleverdatum. Van de week lag ineens het laatste kinderboek in de brievenbus. Ik dacht dat dat niet meer door zou gaan en had het al geparkeerd. Vier in plaats van vijf recensies, maar nu toch compleet. Het is één van de nieuwste van Sjoerd Kuyper, met een prachtige omslag van diep donkerblauw, 314 bladzijden en het belooft hartstochtelijk en heftig te worden, als ik de omslag mag geloven.

Cakes bakken en lezen gaan prima samen. Het houdt je van de straat