Omatrots

Vanmorgen, door het verlangen naar dochterlief of de eilanden of misschien wel de zee, bekeek ik de film ‘Eilandgasten’ van Karim Traida naar het gelijknamige boek van Vonne van der Meer. De filmische beelden van de zee waren prachtig. De locatie, twee aanelkaar grenzende vakantiehuisjes op de top van een duin, schilderachtig ouderwets. Tot zover alles in de juiste sfeer. Dan komen er wisselende gasten voorbij met wisselende problemen, die net als de onzalig wapperende was aan de droogmolen van een van hen, doelloos bleven wapperen in de wind. Zelden een film gezien die wel een broeierige spanning weet op te wekken, maar het vervolgens in het luchtledige laat zweven. Alles wordt onopgemerkt gadegeslagen door de oude gastvrouw, die ook het gastenboek bijhoudt. Een film van losse eindjes en insinuaties, maar zonder antwoorden.

Gisteren had ik mijn stoute schoenen aangetrokken en was richting zoonlief en gezin gegaan. Ze zaten een beetje in de penarie door wat dingen-aan-het-huisperikelen, maar dat trok alras weer bij. Alles was bijna klaar voor de komst van kleinzoon nummer acht(nu er zomaar als cadeau een kersverse kleindochter bij is gekomen). Gezegende rijkdom. Het was fijn om er even te zijn, het mooie kleine buikje te zien, de dagen met hen af te tellen. September is een mooie maand om jarig te zijn, kan ik uit ervaring vertellen.

Ik had mijn oude kinder’bijbel’ Kikker en Pad van Arnold Lobel meegenomen, omdat hij ook dol is op verhalen, boekjes kijken en voorlezen. Als ze het leuk vinden komt er een kakelvers exemplaar. Ik moet immers de rest ook nog kunnen voorlezen. Maar de verhalen van Lobel zijn meesterlijk. De verzamelbundel met uil, sprinkhaan, kikker en pad, zijn voor later. Boek voor boek krijgt mijn voorleesrepertoir een nieuwe betekenisvolle plek.

Na rissen autootjes, veel ambulance en politiewerk, kwam de bellenblaas tevoorschijn. Het eeuwige spel van gouden bellen in alle kleuren van de regenboog en graaiende kinderhandjes onder luid gekraai en geschater. De verwondering bij het uiteenspatten is steeds weer een onbetaalbare gewaarwording. Klein geluk.

Bij het weggaan wilde ik de deur naar de tuin toe dichttrekken, maar dat lukte niet helemaal. ‘Wat gaat dat zwaar’ zei ik verbaasd. Schoondochter ging kijken en kwam met een aardig verfomfaaid plastic hondje terug, want die zat er tussen. Arme speelgoedhond. Door de gordijnen onopgemerkt gebleven.

Midden in de spitsdrukte van de stad zette ik zoonlief af bij de garage met een belofte voor de dierentuin aanstaande zondag. Het was nog een toer om een tijdslot te reserveren, dat kon alleen in de middag nog. Maar dat is fijn, dan is het middagslaapje van de Benjamin achter de rug en hebben we ruim de tijd voor de volle concentratie aan dier. Als we zouden willen kunnen we er tot 20.00 uur terecht, maar ik schat in dat twee uur lang genoeg zal blijken.

Er werden filmpjes doorgestuurd van de oudste kleinzoon, die een jaar met zijn knie in de weer geweest na de operatie, om toch vooral voetbalklaar te zijn dit nieuwe seizoen. Het zag er indrukwekkend uit, het aantal tests om te kijken of de knie daar toe in staat zal zijn. Maar met volhardendheid ging hij stug door. Het maakt dat trots door mijn woorden heen sijpelt. Een kostbaar goedje, waar niet genoeg mee rond gestrooid kan worden. Omatrots.