Een meer dan een bijzondere en verheffende ervaring rijker

De bloeduitslagen lieten het verwachte patroon zien. Met het advies, iets met nieren, veel drinken, minder zout en nog een keer bloed laten prikken, stond ik weer buiten. Alle andere controles waren om door een ringetje te halen. Dat mag ook wel als je de hoeveelheid pilletjes neemt, die daar kennelijk voor nodig zijn.

‘Hei, hei, hei’ dreunde het in het hoofd. Een diep verlangen naar kleur en weidsheid. Waar anders en beter dan Heidestein in Zeist. Dat dorst ik qua afstand wel aan. Er was een omleiding naar een verder weg gelegen parkeerplaats. Verbaasd aanschouwde ik de nieuwe appartementencomplexen rondom mij, die in een aantal jaar waren verrezen en echt midden in de bossen lagen.

Een plekje was nog vrij en daar paste de kleine blauwe prins ruim in. De telefoon had zich niet goed opgeladen, dus bleef ik nog even zitten om te wachten op wat beter bereik. Straks bij het wandelen zou ik zomaar de weg kwijt kunnen raken en dan een beroep willen doen op de buitenwereld. De halfwas scout in mij beheerste niet tot in de puntjes het zonnestand-lezen en op een kompas had ik nog nooit gevaren.

Er werd op het raam geklopt. Of ik wist waar het rode pad begon. De vrouw keek me vriendelijk aan. Geen flauw idee met mijn bonnefooise instelling. Dat rode pad zou 4,5 km zijn, een aanlokkelijke afstand. ‘Of ik zin had om samen op te lopen’. ‘Ja hoor,twee weten meer dan een, bovendien had ze een opgeladen telefoon en was, bleek al snel, oneindig veel handiger dan ik in het lezen van de gegevens.

Het werd een bijzonder samenzijn mede door het prachtige licht, dat stralend meer diepte gaf aan al het schoons onderweg. Een spiegelend meer in alle tinten groen die je maar kon bedenken, het enorme heuvelachtige heideveld, dat prachtig paars oplichtte afgewisseld met de goudgele zandvlakte en het riet rond de vennetjes, de enorme uitgestrektheid van het gebied en de diepdonkere dennen en pijnbomen aan de zoom ervan, afgewisseld met loofbossen, varens, boleten en zwammetjes. De kleurexplosies waren soms adembenemend. Van de gitzwarte kevers tot aan het dorre hout van de grillige stammen.

We hadden een wereld aan onderwerpen en heel veel raakvlakken. ‘Toeval bestaat niet’, zeiden we met regelmaat tegen elkaar. Met de jaren waren ook de kwaaltjes toegenomen en dat resulteerde in vrijwel hetzelfde tempo, af en toe op de plaats rust of op een vrijgekomen bank schuiven en soms werd het wandelen kuieren.

Natuurlijk waren de paaltjes met een rood streepje plotseling veranderd in een NS-pijltje met rood en wit. Stuk verkeerde afslag, uitrusten, navragen en terug om de juiste aanduiding te zoeken. En voort. Heidefoto’s mochten niet ontbreken, het vastleggen van de schoonheid ervan evenmin.

Zo al keuvelend, vaker met diepgang, twee levens met behoorlijk wat raakvlakken, positieve blik op de toekomst, doorzettingsvermogen en oog voor al het moois om onze wereld heen, kwamen we bij de schaapskudde, die loom en lui met hun witte wolletjes in de schaduw van de pijnbomen lag. Ze volgden onze stappen maar verroerden geen vin. Geen spoor van angst te bespeuren. Ze waren het wel gewend, al dat tweebenige volk.

Het laatste stuk liep ook anders dan verwacht. Een vriendelijke jonge vrouw speurde mee, de navigatie af en had zelf een hele handige app. Een en een is twee en het eindstation bleek nog een laatste tien minuten weg te zijn. Dat was maar goed ook, want ons beider kwalen vroegen om aandacht en vooral om een luie bank. We waren inmiddels bijna 12.000 stappen en 6,7 kilometer verder en een belofte voor een herhaling aan zee. Na het uitwisselen van telefoonnummers gingen we ieder ons weegs, een meer dan een bijzondere en verheffende ervaring rijker.