Aan de slag

Wakker door de telefoon. Zoonlief wilde even weten hoe het ging. Op mijn antwoord, dat ik door het belletje gewekt was, hoorde ik hem bijna achterover rollen van verbazing. ‘De week van de volle maan jongen, dan wordt de heks in je moeder wakker’, liet ik hem de reden weten. Eigenwijs vond hij me ook. Immobiele oma, die daar niet helemáál aan wilde toegeven. Er komt een tijd en dan ontvangen wij de standjes. Haha.

Nu weet ik ook wat ik na het bezoek aan de assistente van de dokter ga doen. Ik zoek de dichtstbijzijnde hei op, want ze staat in bloei. Ik hoop dat het lukt en natuurlijk dat alle controle-uitslagen goed zijn. Vrijdag komt de laatste dochter thuis van vakantie. Dan is er weer veel bij het oude. De vrijdag gebruik ik om het verhaal uit de Middeleeuwen te redigeren en nog wat leuke opdrachten erbij te verzinnen. Dan is dat klaar. Het tweede boek is vannacht uitgelezen en het verbaast me dat ik in recensies niets over de andere hete hangijzers van het meisje heb gelezen. Het allermooiste vond ik de ontdekking van de eerste keer verliefd worden en welke openbaringen dat geeft in het hoofd van een plusminus 13-jarige. Om in het hoofd te kruipen is een bijzondere ervaring, die me ineens weer duidelijk maakte met welke problemen kinderen tussen laken en servet kampen. Daardoor moest ik ineens aan mijn volgeschreven dagboeken denken uit die tijd. Mijn meisjeshoofd ligt tastbaar op de plank. Dat was een beetje naar achteren geschoven. Misschien ook omdat ik iedere nieuwe dag wel weer opnieuw verliefd was. Want ik viel als een blok voor iedereen die genegenheid toonde. Hunkering naar liefde, het vermag wat.

Een zoektocht naar de boeken levert het volgende fragment op van een veertienjarige mij, nog het meest leesbare, theatraal en romantisch. In mijn dagboeken waren enkel jongens, die uitvoerig de hemel in werden geprezen. Één meisje kreeg dat predikaat ook. Het mooie van het nieuwe jeugdboek is de universele liefde, om de liefde zelf, die beschreven wordt. Het had voor mijn gevoel iedereen kunnen zijn. Het draaide om de gevoelens, die het losmaakte. Zo ver ben ik als jonkie nooit gekomen. Dagboekfragment1966: ‘(…)Een drie voor rekenen prijkt er toch op mijn rapport. Als ik kijk naar de sterren, naar de inktkleurige hemel en de bomen en de huizen die zich er grauw tegen aftekenen, voel ik me verlaten. Ondanks dit schrift, waar ik alle gedachten in pen. Ik pak beer beet, Hij is nu al acht jaar oud. Zijn kop zit los en bij de poot is de naad een stukje losgesprongen. Voordat ik mijn dagboeken er op na hield, was hij degene die ik altijd mijn moeilijkheden vertelde. Het is mijn dierbaarste stuk speelgoed’

Het moge duidelijk zijn. Talig was ik wel. Sentimenteel ook en beeldend. Maar cijfers maakten diep van binnen nog geen vezel los. Hoogdravend godsbesef komt ook voor. Daar kijk ik nu zelfs van op. Misschien was dat mijn eigen biecht voor de daden die ik als slecht bestempelde in de hoop op vergiffenis. Je bent groot gebracht met een biechtstoel of niet. Het is het hele snelle ‘sorry, sorry, sorry’ van nu, bedenk ik me. Iets vreselijks roepen en dan gauw ‘sorry’ zeggen als je aan de gezichten afleest uit welke hoek de wind straks zal waaien. Misschien hoopte ik iedere keer, dat we niet alleen straf kregen bij elke misstap, maar dat er een gesprek plaats zou vinden met mijn vader of moeder en fluisterde ik daarom beer in zijn oor en schreef later al die boekjes vol. Aanvankelijk aan mijzelf met de aanhef ‘lieve Ber’ maar ook aan ‘Yummie’.

Door die dagboeken realiseer ik me ook ineens waarom er nog zoveel aan herinnering op mijn netvlies geschreven staat, iets waar een van de zussen altijd verbaasd over is, omdat zij echt zou moeten graven en dan nog. Het is mijn beleving, mijn ervaren en dat dat anders is dan ieder ander het ervaren heeft, is evident.

Ze staan ook versierd met tekeningen van modepoppen en zelfs met een foto van de type-les en de volksdansles. Dat maakte dat ene boekje allemaal wakker vannacht. Waar een andere wereld al niet toe kan bijdragen.

Buiten schijnt de zon uitbundig. Zuslief ging vandaag voor een week op vakantie in het land. Het begin is stralend en duimen dat het even zo mag blijven. Meer licht en luchtigheid in de dagen kloppen, daar is iedereen wel aan toe. Hup in de benen en aan de slag.