Wie weet hoe een koe een haas vangt

Vermoeide schermogen, maar het boek is uit en het verhaal is af. Dat is toch een reden om door te kunnen. Twee kamertjes in het hoofd kunnen dicht, er staan nog drie deuren open. Het derde boek zat gisteren klem in de brievenbus. De doos waarin ze was verpakt, kende net een iets te groot formaat. Ik stelde me de pakketbesteller voor die met veel gesteun het pakje door de gleuf wrong en schoot in de lach. Brievenbuspost is nu eenmaal brievenbuspost ongeacht of het past of niet. De brievenbus openen, karton openen, boek eruit halen, karton eruit peuteren, zoals bij ieder boek van formaat tegenwoordig.

Het was bijzonder aangenaam dat het dezelfde man was die de reparatie aan het dak kwam verrichtten. In een mum van tijd zaten de nieuwe platen ertegen. Het huis wordt weer heel en daarmee heelt vanzelf een deel van mij.

Het E-boek dat zich afspeelde rond 1839 geleden had ik, als vanzelf, in de Middeleeuwen geplaatst. Toen ergens het woord ‘ vensterglas’ opdook, was ik in de war. Dat krijg je als je lukraak reist door de tijd in verhalen en boeken. Het schilderij, dat als inspiratiebron voor dit boek gediend heeft is omtrent die datum geschilderd. Het is te vinden in Berlijn, een reden om eens een eindje te treinen om het met eigen ogen te kunnen aanschouwen.

Ooit deed ik mee met een schrijfopdracht en daarvoor gingen we naar een museum. Ieder van ons koos een schilderij dat aansprak en beschreef het in een paar rake bewoordingen naar aanleiding van een aantal vragen. Daarna minimaliseerden we de woordenbrij tot een gedicht. Daardoor kwam ik tot de ontdekking dat dat niet helemaal mijn manier van schrijven was. Altijd goed om uit te proberen. Zoals in bijna alles waar ik mee bezig ben, presteer ik het beste in volkomen vrijheid en in zekere mate ook als de kaders zich als vanzelf mogen vormen.

Terwijl de mannen boven bezig waren, pakte ik de penselen maar weer eens op. Met één arm is niet comfortabel, maar te doen. Langzaam kwam er meer diepgang in het geheel, tot ik ontdekte dat zuslief wat schuin stond met haar hoofd. ‘Kill your darlings’ hoorde ik echoën in mijn hoofd. Een vaak gebezigde term binnen het creatieve proces. Met een kloddertje van het een en ander schoof ze centimeter voor centimeter gestaag op. De gelijkenis was nu minder, maar de houding was goed. De rest was voor later. ‘ Of ik nog een likje wit nodig had’, vroeg een van de mannen, die een grote enmer witsel naar boven sjouwde, grinnikend.

Bij het boodschappen doen speurde ik het schap met de schoonmaakartikelen af, ontdekte een regiment aan navulverpakkingen, en ineens zag ik ze op een rekje hangen. Rubberen handschoenen. Natuurlijk. Dat ik daar niet eerder aan gedacht had. Al een paar weken stond ik te modderen met de vaat, die ik met één hand niet goed schoon kreeg. Dit was het ei van Columbus. Verguld reed ik met de buit naar huis om het uit te proberen. Heerlijk. Zoveel meer is nu mogelijk.

Het verhaal van het verdwenen zwaard wacht sinds vanmorgen op goedkeuring. Morgen gaan kleinzoon en dochterlief en ik naar de Middeleeuwse nederzetting. Misschien is er een smid die snode wapens smeed en ben ik spekkoper met mijn fototoestel. Wie weet hoe een koe een haas vangt.