Stap voor stap

Dan begin je in het vroege uur aan een boek. Het grijpt je bij de lurven, het pakt je in en sleurt je door de tijd heen. Ineens is er heimwee naar daar, waar de wereld overzichtelijk was tot zover je kon kijken. Waar de zon op je voettochten als kompas diende. De maan en de sterrenhemel het gewelf vormden, waaronder je mocht dromen. Je ezel de last voor je droeg en een scharminkel van een hondje, dat over je waakte, je trouwe metgezel bleek. Met gevilde konijnen boven het zorgvuldig aangemaakte houtvuur, waar met ring en tondeldoos de vlam in was geslagen, de geur van kringelende rook in de neus.

Een wereldvreemde jongen, moederziel alleen, nam me mee. Iedere ontmoeting was een nieuwe ervaring, omdat hij tot dan toe alleen boven op een berg woonde met een oude man. Maak je daar maar eens los van. Wat een kracht kent het verhaal, het tweede boek van mijn recensies. De derde komt eraan en de andere twee zijn in behandeling. Het werkt inspirerend en zorgt ervoor dat ik onmiddellijk weet hoe ik het nieuwe verhaal voor de scholen zal beginnen.

Op mijn speurtocht naar de vroege Middeleeuwen op Google stuit ik op een weekend bij een vroeg-Middeleeuwse boerderij, Het Groene Huis, waar oude ambachten zullen worden getoond in alle glorie, compleet met vrijwilligers in Middeleeuws kostuum. Toeval bestaat niet. Het is ruim een week voor de inleverdatum van mijn verhaal. Met een beetje geluk heb ik er dan beeld bij. In de modus van geprikkelde verbeelding dringen zich de verhalen op. Zwaard, tondel, een knecht in de smidse met de stem van een troubadour, ontdekt door een edelman. Dergelijke vingerwijzing is alles wat er nodig is om zinnen tot een verhaal te smeden. Pluis ligt, zich van geen kwaad bewust, languit op mijn benen, terwijl het idee vorm krijgt. Zo werkt dat.

Gisteren kwam dochterlief met de drie kleinzonen langs. Ze hadden de weg gefietst, die de oudste straks naar school zal fietsen vanuit Utrecht. Het was wel te doen maar nog best een eindje. De jongens hadden nog niet genoeg energie verloren. Ze buitelden na het eten in een kluwen over elkaar heen. Drie weken volslagen vrijheid tijdens de vakantie maakt het gareel lastig. Zondag thuis gekomen en voor school begint nog twee weken tijd om in de pas te lopen. Haha. Het leverde wel een standje op omdat de luisteroren niet waren meegekomen. Kleine Dribbel snapte ook het spel van ravotten niet zo goed. Wat is stoeien en wat doet pijn. De anderen weerden zich en toen waren de poppen aan het dansen.

Het gaat allemaal weer voorbij, moet je maar rekenen. Voor je het weet, zijn ze groot. De middelste had thuis zelf Amerikaanse pancakes gebakken, die supergoed gelukt waren. Meesterbakker in de dop.

Ik duik straks het boek weer in om draden te spinnen naar de sfeer in het andere verhaal. Straks zijn er routineklussen. De fysio, boodschappen en naar de dierenwinkel voor het kattenvoer. Het briefpapier ligt klaar voor een te schrijven brief, wat steeds op het tweede plan terecht komt, maar wat nu toch echt moet gebeuren. Er ligt nog een puzzeltje te wachten. En vanaf het doek kijken de zussen mij verwijtend aan. ‘Wanneer ga je door’? Het zijn die kleine onbenulligheden, die een dag altijd weten te vullen.

Vriendinlief stuurt me wat zeevitaminen van zee en een verlaten strand via de app. Ze komen binnen, net als het verlangen er naar. Nog twee weken wachten tot het blauw eraf mag en het hoofd weer leeg kan. Dan zijn alle hersenspinsels verwerkt en kan het leven voort. Stap voor stap.