Geen parkieten, veel gras en echt groen

Het indringende geschetter van een vogel viel me voor de tweede ochtend deze week op. Nooit eerder was dit geluid me opgevallen. ‘Een halsbandparkiet of een ekster’ is het eerste wat mijn mouw naar buiten schudde. Opzoeken dan maar, die vogelgeluiden. De halsbandparkiet was het niet. Het kleine onderzoek leerde wel, dat er buiten alle halsbandparkiethaters twee mensen waren, die medelijden hadden met het dier. Een wetenschappelijk onderzoeker uit Leiden, die iedere groene vogel een track om de nek hang, zodat duidelijk werd hoe de dieren vlogen. Maar ook een dierenarts die bewogen gewag maakte van het akelige bestaan van deze aanhankelijke en intelligente dieren. Een exoot, die ooit, niet begrepen, was losgelaten en letterlijk en figuurlijk vogelvrij werd verklaard.

Zo’n nieuw inzicht is verhelderend. Het zorgt voor een andere waarneming dan die van de folteraars over de besmeurde auto’s en het geschetter. Nuances aanbrengen werkt extra verhelderend.

Geen halsbandparkiet te bekennen in deze stad. Zelfs niet in het park rond het voetbalveld, waar zoonlief na ruim anderhalf jaar eindelijk weer mocht opdraven om een vriendschappelijke wedstrijd te spelen. Zij hadden het gemist maar het publiek ook. Niets zo bijzonder als het oppakken van de rode draad, die ons maanden geleden uit de vingers was geglipt. Het gewone leven, de routine, de vaste gewoonte, het kleine geluk.

Hij liet een prachtige theatrale duik zien en een paar goed getimede reddingen. Altijd de bal en niet de man. Ook bij een nieuw club, waar je als ‘senior’ een paar jaar mee kon. In de wereld van de sport ben je sneller oud dan elders.

In de rust stond er een kleine dribbel op het veld, in al haar felheid bij het schoppen naar de bal als een soort Lieke van de reclame, het meisje dat niet wilde luisteren naar de trainer als hij jongens zegt en door blijft voetballen in de regen. Pas toen opa haar op zijn schouders laadde, ging ze onder luid protest van het veld af. De tweede helft was voor de mindere goden en daar verloren ze op punten, van wat een gewisse overwinning had kunnen worden bij een tussenstand van 4-1. Ach ja, oefenen, oefenen, oefenen.

Mijn pols was voor een man langs de lijn aanleiding om een verhandeling te beginnen over enkels, pinnen en littekens met het bijbehorende plaats delict en tot drie keer de mededeling dat hij alleen en op zichzelf woonde. Wippend van mijn ene op het andere been hoorde ik de litanie aan en verdween zodra de aandacht verslapte, achter de kantine langs, naar buiten. De reden om afgezonderd van het grote publiek naar de verrichtingen van de jongens te kijken, was eens te meer duidelijk.

In de dikke zaterdagkrant is een pagina gereserveerd voor het overlijden van K. Schippers, de taalvirtuoos. Een van zijn citaten valt binnen. ‘Soms dompel ik me in de taal tussen twee kaften, die in stilte op me wacht’. Een perfecte aanleiding om zijn laatste boek met de titel ‘Nu je het zegt’ eens uitvoerig te bestuderen. Een kleine rondgang tussen de recensenten leert dat het geheel van de lezer afhangt of je er het predicaat bekoring aan kan geven. Als een taalvirtuoos de snaren bespeelt, is dat niet voor iedereen het hoogste lied.

In het bijbehorende magazine Frederique Spigt, wier uiterlijk wordt omschreven als ‘Nog altijd heeft ze het kapsel van een onuitgeslapen Elvis, en loopt ze op afgetrapte laarzen’. Ik vind haar de wijzere zus van Brood. Zelfde uitstraling. Iets verderop komt Midas Dekker aan bod met nog een gedachtegang om te overpeinzen. ‘Minder ambitie betekent dat je accepteert wat je hebt en hoe het tot nu toe is gegaan, en dat is helemaal niet zo gek’. Ze gaan mee in mijn rugzak.

Buiten klinkt het geruststellende gekoer van de duif in de boom voor het huis en het antwoord van de compagnon een paar bomen verderop. Dat is waar we het mee moeten doen. Geen parkieten, veel gras en echt groen.