Een prinses waardig

Het was een warrige nacht geweest, toen de dag zich meldde in de gedaante van de stukadoor annex loodgieter. Van alle markten thuis. Schuddebollend over verouderde huizen, renovatie en nieuwe badkamers verdween hij weer om een doucheputje op de kop te gaan tikken om de kapotte oude te vervangen. Het leven was een grote queeste voor een klusjesman.

Het duurde en duurde. In de tussentijd zat ik met mijn hoofd bij de hedendaagse helden in de jeugdliteratuur. Er viel veel uit te zoeken als je niet wilde blijven hangen op de gouden ouwe. Helden is het nieuwe thema voor de volgende recensies. Er was veel moois onder de zon en naast de klassieken met eeuwigheidswaarde had ik al een aardig aantal nieuwe klassiekers gevonden.

Er kwam een app tussendoor van zuslief. Ze vroeg of we samen naar de tuin zouden gaan met andere zus. Ik moest er niet aan denken. De woestenij aanschouwen en maar half uit de voeten kunnen. Het zou me over al mijn grenzen trekken, als ik het eenmaal op mijn heupen kreeg. Na die ruime week van arrest dan nog maar wat erbij, tot ik kalmpjes zelf aan de slag zou kunnen. ‘Dan komen we gewoon op bezoek en kunnen nog ergens gaan lunchen’ besloot ze.

De klussenman van de woningbouw kwam terug. Hij had er een speurtocht van tien verschillende zaken op zitten en de put gevonden in een stadje verderop. ‘Zwaar verouderd, dat model’, sputterde hij en derhalve uit de handel. De stress schoot met ergernis uit zijn ogen. Kopje koffie dan maar, leek me. Dat vond hij een goed plan, waarna hij naar zijn slagveld verdween.

Beide zussen kwamen, toen hij net klaar was met zijn stucwerk van het plafond in het toilet. Genoeglijk schoten er wat onderwerpen voorbij en we zouden op de bonnefooi vertrekken. Een afleidend uitje voor mij, met mijn strohaar en huispak. Nog maar een dag ontoonbaar. Het kwam vast goed.

Zus ging recht door, omdat ze dat nog niet eerder, nou misschien één keer, had gedaan en reed vervolgens door het haar onbekende park. Langs de Lek lieten we ons leiden over de smalle dijk, waar zelfs een keer een veel te grote vrachtwagen wilde passeren. Halverwege schoten we de dijk weer af, al zorgde het natuurschoon en de vele ganzen voor een indrukwekkende schoonheid, meanderend door het groen heen. Het water had de uiterwaarden grotendeels overspoeld.

Bij Schoonhoven aan de aanmeerhaven voor het veer vonden we een plek uit de drukte op het terras, in een hoekje, afgezonderd van de rest. Het restaurant beschikte over een verrassend goede lunchkaart en een uiterst vriendelijke bediening. Het was een aangenaam verpozen. Omdat de kleur van de smeersels bij het brood ons ietwat vreemd voorkwam, vroeg ik aan een van de serveersters, wat we daar voorgeschoteld kregen. Ze zou het navragen en het bleek gefermenteerde aïoli te zijn. Bestorven knoflook in feite, een beetje vreemd, maar wel lekker.

Binnendoor reden we terug en gingen niet meer het centrum van het stadje in. Dat was fijn, want door de brakke nacht, het vroege opstaan en de rit was het lijf, maar vooral het blauwe pootje, vermoeid geraakt. Hoog in de kussens speelde ik nog eens de prinses op de erwt. Een nieuw plafond en een nieuwe doucheputje was de winst van vandaag en een vorstelijke lunch in fijn gezelschap, een prinses waardig.