Die vrijheid schept mogelijkheden

Je naam in kleine letters houden omdat je niet in hiërarchie gelooft en al helemaal niet tussen het standsverschil der letters.. Bioloog en kunstenaar herman de vries is er van overtuigd en voert het in zijn naam door. In een minimonografie werd het boekje ‘Toeval bestaat wel’ uitgegeven. Ook daar is de vries van overtuigd. Immers als het niet bestond had hij nu in Ierland gewoond en gewerkt en niet in Beieren.

de vries is een van de laatste Zero-kunstenaars. Voor zijn werk schuimt hij de hele wereld af. Vanaf 1976 verzamelt hij ook aarde. Deze collectie met meer dan zevenduizend grondmonsters wordt tentoongesteld als ‘le musee des terres’ in het museum van Digne-les-Bains.

Ik krijg de minieme kleine uitgave van de dakdekker die als zzp-er voor de woningbouw werkt, als hij mijn toiletruimte vrij maakt van de curiosa, die er huist. Ik blijf toch een jaren-zeventig- mens, met een voorliefde voor wonderlijkheden, omdat die me altijd weer intrigeren en inspireren. Hij reikt me nog meer aan, maar dit kleine gele boekje, een editie van See All This, bevat naast een werk-en-levensgeschiedenis ook al zijn werken. Die zijn stuk voor stuk de moeite waard zijn.

Er staat ook een voorbeeld in waar hij instructies geeft om een kunstwerk door de natuur te laten maken. Iets waar je de herfst voor nodig hebt, een appelboom, een klapstoel, geduld, een horloge en grote vellen wit papier en lijm. Wacht tot het blad valt en plak het exact op die plek vast. De waarschuwing erbij is grandioos. ‘Ga niet zitten schuiven om de compositie naar je hand te zetten, want denk niet dat je het beter weet dan de natuur’. Het is een kwestie van de natuur naar haar eigen hand zetten.

Heerlijke gedachtengang. Dank lieve dakdekker, die eerst nog hoog boven het huis uittorende en nu in het kleinste kamertje met hetzelfde enthousiasme en met dezelfde toewijding te werk gaat.

Ik laat hem achter in handen van zoonlief als ik naar het ziekenhuis loop. Bij de gipskamer wordt ik herkend en ontvangen. In de belendende ruimte wordt een vrouw aan haar been geholpen. Daar is de gipsmeester van de vorige keer mee bezig. Een jongere collega neemt mijn pols onder zijn hoede. Met uiterste behoedzaamheid knipt hij de spalk los en zeept mijn pols in, droogt het zorgvuldig af en net als de vorige keer valt me de grote concentratie en de zachtheid van het handelen op. Alsof je een eendagskuiken in de handen houdt.

Ik mag de kleur kiezen en ga voor blauw, omdat zwart toch weer erg zwart is en blauw mijn tweede kleur, die trouwens ook bij mijn bril past. Hij observeert de bril en prijst haar en als ik hem vertel de keuze te hebben laten beïnvloed door geen oude damesbril te willen, vertelde hij juist te hebben gekozen voor een oude herenbril. Een genoeglijk gesprek over titaan en goudmonturen, het dunne glas, de schoonheid die bij je imago past. Daarnaast, door de prachtige grote tattoo over zijn hele linkerarm en de schroom die hij er voor overwinnen moest, komen we uit bij Polynesië en de handgezette tattoos bij nacht met de juiste maanstanden. Heerlijke gesprekken. Het schept een band. De foto na het gips laat een mooie pols zien en over vier weken mag het gips eraf.

De jonge dokter die op zijn eerste dag er werkt, dat blijkt uit alles, zal het nog moeilijk hebben bij deze doorgewinterde oude rotten in het vak. Het enige wat hem te doen valt, is te bevestigen wat de gipsmeesters al hebben verteld.

Donderdag komen de loodgieter en de stukadoor om de klus in toilet en badkamer te klaren en dan moet het even regenen, om te zien of het raam en het dak het houdt. Daarna kan de dakplaat vervangen worden en kunnen we door.

Ik kan weer met twee handen typen en volgend Google mag ik wel autorijden, mits het geen gevaarlijke situatie oplevert. Die vrijheid schept mogelijkheden.