Geduld is een schone zaak

Al wandelend leer je onverwachts leuke stekken kennen, die je nog nooit eerder had gezien. Eerst kwam ik langs een staaltje van Street-Art, door jong en oud op een van de lelijkste muren van de stad. Met toewijding en nauwgezet werden de ontwerpen op de muur gezet.

Het fleurde de boel een heel eind op. Na kruip-door sluip-door sneed ik luttele meters af en kwam voorbij een hof, die me nog nooit was opgevallen

Het St. Elisabeth’s hofje, een stukje Oud Jutphaas, ligt aan het Kerkveld en is het enige stukje authentieke verleden op die plek samen met het kleine kerkhof. Voor het bezoek aan de huisartsenpraktijk besloot ik achter het voormalige bejaardentehuis door het park te lopen. Aan de kop ervan verrezen twee grote appartementencomplexen met uitzicht over al het groen.

De doktersassistente was iemand een netelige kwestie aan het uitleggen en het vroeg kennelijk om een aantal herhalingen, totdat ineens abrupt een einde kwam aan het gesprek. ‘Ze was het kennelijk niet met me eens’ zei de wat verbouwereerde assistente. Ik vroeg mijn klaarliggende formulieren en pufte even uit in de bijna verlaten wachtruimte.

Daarna voor een boodschap naar de plaatselijke super en langs hetzelfde Kerkveld een sluiproute naar de apotheek. De sloot speelde vijftig tinten groen met me, maar een grote tanende berenklauw doorbrak het tafereeltje.

Bij de apotheek lag de hele voorraad medicijnen klaar. Een inhaler die ik trouw elke morgen al voor jaren nodig heb voor het verwijden van de longen was vervangen door een nieuwe inhaler, die ik wel kende, maar lastig vond, omdat het enorme hoestprikkels te weeg bracht. Niets aan te doen. De handihaler was uit de handel genomen. Het kon nog net allemaal in het kleine rugzakje. Verstand op nul en voort. Vijf kilometer bij elkaar gewandeld. Mooi werk als tegenhanger voor het grote niets, dat anders, autoloos, aan me voorbij zou trekken.

Uitpuffen op de bank en wolken lezen. Een slapende koning die witte wolkjes puft drijft langs. Hij gaat te langzaam om er een tweede beeld in te zien. De televisie biedt vooral veel herhalingen. Ruben Terlou komt langs met zijn ‘Chinezen in de wereld’. Nog steeds schrijnt het als ik de een of andere Chineze opzichter een Afrikaanse man ‘aap’ hoor noemen. Als je je superieur voelt boven de autochtone bevolking heb je niets te zoeken in het land, is mijn mening.

Zo we zitten klaar voor de dakdekkers en de mannen die het plafond van het toilet aan gaan pakken. Gepoedeld, geschrobd en voor het oog geruimd. Pas toen dochterlief met de kinderen weer weg ging, kon ik door met schrijven. Heerlijk om even met het kleine grut in de weer te zijn. Een dansje(nee, ik bleef zitten), de poppetjes, wat brainspelletjes, de vingerpopjes in het kleine blauwe theater, waar, als je goed je best doet, jijzelf ook bijna inpast. Hilarische afwisseling.

Het theater mocht geleend omdat het aandoenlijk, scheef koppie, grote afwachtende ogen, gevraagd werd. Tegen de tijd voor het middagslaapje gingen ze weer. Stappen en stapjes op de galerij. ”Dag oma’, ‘Dag lieverds’. Zwaaien en kushandjes.

Boven mijn hoofd zijn vader en zoon aan het klotteren en zagen als echte Ed en Willem Bevers. Ze hebben laten zien met foto’s wat ze gedaan hebben en vermoedelijk was een te ver naar beneden geschoven dakpan de boosdoener. Het zijn hele aardige mannen met veel begrip en liefde voor de zaak. Heerlijk nu er een einde komt aan die lelijke schimmelplek. Zo naar om steeds weer te zien.

Straks komt zoonlief om thuis te blijven als ik richting ziekenhuis ga. Een beetje benieuwd hoe die pols eruit zal zien. Onder de witte hoes steekt een wat aangedaan seniorenvel met blauwe verkleuringen. De zwelling is een heel eind geslonken. We gaan het zien en beleven. Geduld is een schone zaak.