Dit televisieloze rijk.

Dat er gelegenheid zou zijn om mijn solitaire ochtendroutine te mogen volgen was een zegen. Het huis was afgestemd op zes personen. Twee zussen deelden altijd hun vakantieweek met elkaar op een kamer en nu konden zuslief en ik ieder een eigen kamer krijgen. Dat was heerlijk voor mijn rusteloze slaapuurtjes, die soms een deel van de nacht gevoed werden met schrijven en lezen, al naar gelang dromenland onderbroken werd.

De ochtend begon traag. Ontbijt rond een uur of half tien buiten, na het verslepen van de plastic stapelstoelen en tafel naar het terras, waar we de ochtendzon ruim konden verwelkomen. Biologische yoghurt, bessen, frambozen en bramen kleurden samen met de muesli het plaatje. In mijn bakje zaten medicijnen als aanvulling van het ontbijt. De vroege ochtend had ik doorgebracht met het kijken naar en reportage in close-up van de AVRO-tros over Yan Pei Ming, kunstenaar van groot formaat in overdrachtelijke zin.

Met verbazing aanschouwde ik zijn manier van werken met, wat de reporter bezemstelen noemde en dat hij corrigeerde in ‘penselen’. Hij bond ze aan grote stokken en juist door de afstand die het opleverde met zijn te schilderen object, was het invoelbaar. Zijn portretten naast die van Courbet, een inspiratiebron, waren prachtig. De kunstenaar zelf zat in een oude versleten leren fauteuil tegenover het doek om te observeren en achter de rook van een grote sigaar keurde het jongenshoofd met de pretogen in het verouderde gezicht de vorderingen. Hoe iemand oud kan worden en zijn jeugd bewaren. Prachtig om te zien. Vooral als het om iets ging wat hem het meest raakte, zoals de dood van zijn moeder en het enorme doek met de hoeveelheid mensen rond haar begrafenis, plooide het gezicht zich open. Een groots meesterwerk, letterlijk en figuurlijk.

Na de lunch en het douchen in formatie, gingen we de fietsen lopend ophalen. De bermen waren bezaaid met klaprozen en zandblauwtjes en oogden lieflijk evenals de tuinen waar we langs kwamen en die een overvloed aan zomerbloeiers droegen. Minder was het verkeer dat over de smalle weg moest en ons met regelmaat noopte, de berm op te zoeken. Bij de fietsenverhuur stond een lange rij. Twee zussen in de rij, wij op een bankje om met verbazing te kijken naar de verhuur en instructies van de elektrische loopsteps en scootertjes, fietsen met extra tandemkinderfiets, baboo en strandbrommers. Van sommige zag je al aan de angst in de ogen dat ze het nooit onder de knie zouden krijgen. Zolang het apparaat heerst over jou, wordt het doorgronden moeilijker en staat totale overgave in de weg.

Goeree- Overflakkee, wat ben je mooi en meer Zeeuws dan ik ooit had kunnen vermoeden. De fietsen hadden een schakeling die zonder de vertrouwde nummering ging. Je moest draaien aan een rubber ring bij het handvat. Bij zwaar werk lichter en bij licht werk zwaarder. Het was even wennen.

Een heerlijke lunch in de theetuin bij Ouddorp midden in de boomgaard, paarden langszij en een veld bloeiend jakobskruiskruid, kan ‘het zomerse dan zomers‘ in variatie op een thema. Daarna de dijk op, die al aanlokkelijk had liggen lonken in de zon, met kleine fietsfiguurtjes tegen de blauwe lucht.

Na de lunch ging het fietsen moeizamer, de dijk zwoegend zelfs, na het haventje. Nu pas bedenk ik me dat de ondersteuning misschien losgeschoten was door de kinderkopjes daar, waar de wielen bibberend op afsprongen. Het bleek aan het eind van de dijk, toen zuslief me vroeg van fiets te ruilen om een en ander te checken, dat ik de dijk geheel op eigen kracht zonder ondersteuning had gereden en derhalve wel had volbracht. Een mijlpaal bij een deceptie bracht de boel dus weer in balans.

Ziezo, nog niet aan de elektrische rolstoel waar zuslief bang voor was geweest, een hele dijk lang. In Ouddorp was het zaterdagsdrukte en gingen we winkel in, winkel uit de laatste vergeten benodigdheden halen, alsmede een jurk en een bloes voor zus en in een wonderlijke marskramerswinkel annex tweedehandswinkel een zwarte jurk van het merk ‘Il Est ou le soleil’ voor mij. Een vraag die we ruimschoots konden beantwoorden. De juiste shampoo, ogenwater, deo’s, boodschappen en een omweg om het dorp te verkennen.

Thuis een eenvoudig maal, gehannes met de sproei-installatie voor de gigantische tuin om het complex heen en weergekeerde avondrust. De wereld is verder weg dan ooit in dit televisieloze rijk.