En dan kan het feest beginnen

Een tas en nog een klein tasje voor de opladers en ander klein spul. Dat was de buit van goed overdenken wat aan te zullen trekken voor een hele week. Zuslief appte dat ze veel te veel bij zich had, maar nog door een tweede schifting heen moest. Ik merkte op dat er maar zeven dagen in een week zaten. Andere zus appte terug: maar drie keer omkleedmomenten per dag, haha.

Zuslief was verbaasd over de bescheiden bagage. Twee koffers aan de kant geschoven, tas toch even op de achterbank en naar de laatste zus, die vermoedelijk niet zou volstaan met een weekendtas. En inderdaad, tasje zus, tasje zo, grote koffer en nog een tas met sportkleding voor het rondje hard lopen. Passen en meten en alles zat, de zussen achterin wat klem, maar dat mocht de pret niet drukken. De eerste stop was een lunch aan de Reeuwijkse plassen, waar we een heerlijke vegetarische schotel hadden, Alles wat los kon, servetten, placemats, lege glazen en losse haren waaiden ons om de oren

Ik ga het voor het eerst alles alleen met de IPad doen. Schrijven, filmpje kijken, mailverkeer regelen. Moet te doen zijn. De weg naar het dorp toe was lang. Rotterdam omzeilen zat niet in de mogelijkheden en daar was het vrijdagavondspits, dus topdrukte. Het duurde lang eer het industriële beeld plaats maakte voor weelderige en uitgestrekte groentinten. Het was opeens een zeker weten, dat hoe imposant de havens van Rotterdam er ook bij lagen, mijn hart daar niet lag. Het lied van lang geleden kwam voorbij. Ik neuriede ‘ ik doe een Euromoord voor jou’ en zocht de rest van de tekst erbij. ‘

‘Want als ik jou zie, denk ik jee jee jee jee jee, je bent veel mooier dan de hele EEG, dit vind je enkel aan de Europoort, je bent een eurovrouw, ik doe een euromoord voor jou’. En nu zit ik dus al een etmaal met dit lied in het hoofd en krijg het er voorlopig niet meer uit. Het geeft niets, want Jaap Fischer was mijn grote held in de kleinkunst en ik hebt nooit begrepen, waarom hij zijn, door mij geliefde liedjes, later zo verguisd heeft. Zal hij weten, hoeveel pubers zich hebben opgetrokken aan zijn kritische teksten.

De lange tweebaansweg naar het dorp toe, was het afzien waard. Bij de plaatselijke super maakten we een pitstop voor de eerste boodschappen. We waren in toeristenoord, dat was wel duidelijk. Overal de Duitse nummerplaten. Ik bleef in de auto, om op de spullen te passen. Door het open raam waaide het schreien van een kind binnen. Zo hartverscheurend, dat ik mijn waakplaats verliet om te kijken of er niet een of andere onverlaat een baby in de auto zou hebben achtergelaten. In een bestelbus waren twee ouders uit alle macht bezig om het kind te kalmeren en te sussen. De wanhoop van jonge ouders was invoelbaar. Het was drukkend warm geworden. Op het parkeerterrein waren de mensen in vakantiestemming. Hoedjes, hawaiprint en groepjes jongeren bezig aan een pitstop, gezien hun voetbaloutfit. Pilsje erbij, ins freie hinein.

Een smalle weg, nauwelijks geschikt voor twee auto’s vergde stuurkunst van zus en met een omweggetje, die ons al een blik toonde op de glooiende duinen met verschillende antenne-achtige objecten, kwamen we op de plaats van bestemming aan. Het hek was met geen mogelijkheid met de hand te bedienen, ook al zei de vrouw die we moesten bellen van wel. Ze zou er voor zorgen dat het geregeld werd en opeens gleed het hek knarsend aan de kant. Eureka,

Huisinspectie, kamer indeling, het was allemaal binnen no time geregeld. We waren er klaar voor. Onderweg hadden we de fietsenverhuurder al gespot. Die gaan we vandaag al wandelend ophalen en dan kan het feest beginnen.