Een druppel van licht op de gloeiende plaat

Hoe relatief alles is werd gisteren sterk benadrukt na mijn optimistische blog. Het bericht kwam door dat Peter R. de Vries aan zijn verwondingen was bezweken. Moeilijk te verteren dat een op en top gezond iemand zo uit het leven wordt weggerukt. Dat geeft er een dramatische lading aan en maakt het des te moeilijker om het te accepteren. Moedwillig uit het leven geschoten.

Vanmorgen stond de strijkplank al vroeg klaar om dagpakketjes te maken van de mee te nemen kleding. Het leven van alle dag gaat gewoon door. Ondanks wateroverlast in het zuiden en dat vreselijke bericht gisteren. Zuslief merkte droog op dat het maar goed was, dat we voor Zuid-Holland hadden gekozen. Vorig jaar rond deze tijd zaten we in Belgisch Limburg. Bij het horen van het aantal vermiste en overleden mensen werd duidelijk met hoeveel nietsontziende kracht het water stroomde. Alle zegen komt van boven, maar dit keer niet.

Beneden wandelen de kinderen naar school. De allerlaatste dag met de allerlaatste loodjes. Lokaal aan de kant brengen om schoonmakers de kans te geven de vloeren in de was te zetten, met de kinderen vooral gezellig het jaar afsluiten. Op de Overkant gleden ze dan ook uit, net als kleinzoon gisteren. Glijbaan tegen het raam(en later in de deuropening vanaf de trapeze uit het speellokaal). Doek ervoor. Er kwam een zesregelig raadsel, zodat de hen uitzwaaiende kinderen konden raden welk kind erachter het dichte doek zat en onder ‘het zingen van ‘Dag, dag Jantje dag, een kusje hier, een kusje daar, een traantje en een lach, werd het kind met dik plakboek en verslag op de glijbaan gezet, dubbel feest natuurlijk en aan het eind weer opgevangen door mijn lieve middenbouwcollega’s. Een fantastisch ritueel, dat altijd veel bekijks trok. De vlag dekte de lading. Afscheid nemen gaat altijd gepaard met tranen van spijt om het loslaten en tranen van vreugde om het nieuwe begin.

Terwijl alles aan me voorbij trekt, komt er een appje van mijn liefste vriendinnetje. Ze maakt een hele zware tijd door en dwars door de zinnen in de app lees ik haar ongeloof, een ‘nauwelijks te bevatten’ in het moment waarop ze zich groot moet houden en door moet gaan. Waar haalt een mens de juiste kracht vandaan. Ik kan haar alleen virtueel ondersteunen en hoop maar, dat ze voelt dat ik in gedachten op haar schouders zit om haar te wiegen in haar verdriet. Onmacht en onvermogen strijden om de aandacht, terwijl diepe rouw siddert. Een stukje verlichting brengen. Maar hoe dan, als alles donker als de nacht kleurt om je heen. Er zijn situaties geweest waarin ik in eenzelfde kolkende neerwaartse spiraal zat voor mijn gevoel. Hoe moeilijk is het dan om licht te blijven zien. Het hele bolwerk om je heen stort als een kaartenhuis ineen en het zoeken naar nieuwe fundamenten wordt bemoeilijkt door een alles doordrenkend verdriet. Ik sterk me in de gedachte dat ze samen zijn, als gezin, elkaar zullen vasthouden en het verdriet delen.

Op het moment dat ik dit schrijf komt er een appje met een stralende zon en de wens voor een fijne vakantie. Wat lief. Dat is precies wat ik bedoel. Ook al lijkt de situatie uitzichtloos. Er is altijd ergens een open stukje hemel aan een horizon, verder weg of meer dichtbij dan je bedenken kan. Ik straal maar in, zoveel ik kan. Een druppel van licht op een gloeiende plaat.