Het leven lacht vandaag

Verwachtingsvol liep ik door de straten van het stadje naar de opticien. Alsof ik jarig was, zo voelde het. Eindelijk na de mededeling dat ik staar had, de second opinion en de mooie nieuwe uitslag mocht ik de beloning voor de eerste schrik gaan passen. Een zelfbetaald maar verdiend cadeau, zo voelde het. Vriendinlief had al een doos met vijf verschillende modellen klaargezet en het grote passen begon. Eigen bril af, nieuwe bril op, foto en daarna, kijken hoe het stond met de eigen bril weer op. Wat een keur aan leuke modellen waren er. Niet de goedkoopste, maar dan had je ook wat. Bij de laatste trok er een brede glimlach over mijn gezicht. ‘Deze’, hier werd ik blij van. Ze waarschuwde. ‘Sommige zullen ‘m veel te opzichtig vinden’. Ik had deze en een paar andere via de app doorgesluisd naar dochter, die prompt opbelde. ‘Mam, is dat rood niet véél te rood’. Maar juist de combinatie van tegengestelde kleuren maakte het speels en vrolijk, geen oud dameshoofd. Een glas bleek net zo duur als het hele montuur en daar waren er twee van nodig. Een rib uit het lijf, maar beschouwd als feest, om te vieren dat ‘staar’ nog niet op de loer lag. Plezier, het mag wat kosten.

Terug door het stadje, winkel hier, winkel daar, maar nergens iets van mijn gading. Dan nog even lekker snuffelen in de kringloop. Het was weer zo’n geluksdag, dat mooie spullen jou uitkiezen, in plaats van jij hen. Een mooie zijden broek en een zijden zwarte tuniek, een kleurrijk topje bij mijn eigen lange wijde broek. Aarzeling, het kan ook teveel zijn, zo’n geprinte stof maar hé…drie halen, twee betalen. Dan maar meenemen op de gok en zien waar het schip strand. Halverwege kwam ik tussen de lappen een oud-collega tegen. Samen werkten we twintig jaar vrijwillig in de kringloop. Hier voelden we ons als een vis in het water. We streken neer op twee krukjes en babbelden honderduit om al die jaren te overbruggen. Pijntjes, kwalen, kinderen, fijne nieuwe lichtpunten, het gevecht om, ondanks de kwaal, onafhankelijk te blijven. De ‘struggle for life’ in een notendop, tussen de vintage en de gordijnen. Jaren vervaagden, de tijd werd overbrugd in een stief kwartier.

Thuis een lang verwachte mail van de Wijze. Hoe blij kan een mens zijn met dit soort noten van geluk. Ze componeerden in ieder geval een jubelzang van binnen. Op een paar ouderdomskwalen na, ging het hem goed. Wel had het teruggeworpen zijn op zichzelf in combinatie met de ongemakken gezorgd voor een diepgaande retraîte. Nu pas viel het te delen. Dat is hoe het gaan kan. Soms is bij jezelf te rade gaan nodig, een pas op de plaats, om er gelouterd weer boven uit te stijgen. Wat hou ik van deze lieve wijze vriend.

Daarna de spullen in een sopje, de laatste was draaien en de bodem van de wasmand zien. Heerlijk. Vandaag mag ik op kleindochter passen als de kleine filosoof gaat uitglijden en naar de middenbouw vertrekt. Een heuglijk moment, waarbij paps en mams niet mogen ontbreken. Helaas is ze dan bezig met haar middagslaap. De ochtend is voor de voorbereidingen op een week vakantie met de zussen. Haar in de henna, poezelige zomervoeten kweken met een nagellak en een extra crème. Alvast bedenken wat de tas in zal gaan, eventueel nog wat strijken en meer van dat soort kleine bezigheden. Heerlijk om dat in alle rust te mogen doen. Zoonlief past op het huis en op Pluis. Het leven lacht vandaag.