Een schat aan mooie herinneringen

Om half twaalf werd er gebeld door de bezorgdienst, gisteren. Een christelijk moment. Het had me al een beetje zorgen gebaard omdat er in de mail stond, tussen 11.30 en 13, 50 uur, maar ik moest om 14.00 uur bij de fysio zijn. Krap aan dus. In het gebrachte pakket zaten twee exemplaren van het tuinboek ‘De Oase’ van Simon Hureau, een graphic novel oftewel een stripboek over het aanleggen van een tuin.

Een voor dochterlief als cadeau voor het nieuwe perceel op de tuin en een voor mij, omdat je nooit te oud bent om bij te leren. Deze familie had wel een hele mooie stadstuin, omdat er onder het beton een onderaardse rivier zou zijn, die hij al bikkend vrijwaarde, net als de deur ernaar toe en waar hij een trap vond. Hij zette er een smeedijzeren hek omheen en ziedaar. Een wereld aan nieuwe ecologische systemen. Hoe langer hij bezig was met op een duurzame manier planten en stenen te verzamelen voor zijn paradijs, des te meer begon de biodiversiteit toe te nemen. Simon Hureau rekent af met de steriele stadstuinen, waar geen leven meer te bekennen is.

Een project van lang geleden komt voorbij. Willie wurm zoekt een huis. Daarbij maakt Wurm allerlei avonturen mee, ontsnapt ternauwernood aan een vertrappen door een grote schoenzool, wordt hij driftig uit een tegeltuin geveegd, ligt hij genadeloos uit te drogen in de felle zon. Er zijn heel wat ongelukken gebeurd in de tuinen van mensen die van ordentelijk strak en afgebakend houden. Bij nader onderzoek was het een bestaand project van Kunst Centraal met natuurlijk een stukje ‘joie de vivre’ van onszelf. Zo lang we projecten bedachten of overnamen uit het kunstmenu kwam er altijd een persoonlijke noot aan te pas. Klakkeloos overnemen was onze eer te na.

Bij de fysio was het vakantietijd. In zijn eentje had hij twee cliënten tegelijk. Altijd goed, want we konden zelf aan de slag als we de oefeningen door kregen. Het werkte prima. Lopen, legpress, balans, ademhaling. Samen met persoonlijke aandacht. Helemaal goed, want als ik bezig ben, kan ik toch geen woord uitbrengen. Laat mij maar zwoegen in stilte. Af en toe een correctie en dat was dat. Zo’n half uur vliegt om.

’s Avonds was de musical van de oudste kleinzoon. Twee kinderen uit mijn groep van de jenaplan deden ook mee, omdat ze door verhuizing hier terecht waren gekomen. Wat een heerlijke sfeer en wat kan een mens trots zijn op een klein manneke, dat ineens een podiumdier pur sang blijkt te zijn. Hij bespeelde het publiek op een sublieme manier. Zijn ouders waren verbaasd, want hij had niet verteld, dat hij zo’n grote rol had. Los van alle schroom baste hij mee met gevoel voor ritme, enthousiasme en die guitige oogopslag. Heerlijk om te zien, dat aan de genen van de tappende opa van moeders kant en de cancan-dansende oma van vaders kant werd getrokken.

Hoeveel ouders zwellen van trots op zo’n avond en hoeveel heimelijke tranen werden weggepinkt bij het afscheidslied. Het bracht me weer terug op de Overkant, als het Overkant-afscheidslied werd gezongen, gingen alle sluizen open, omdat je wist dat dit nooit meer terug zou komen in deze bezetting. Definitief loslaten, wat een deel van je leven heeft uitgemaakt. Je leert het wel, maar het went nooit. Het blijft tot in lengte der dagen een gevoelig plek en het hart, met al die kinderen achter een deurtje, werd per jaar alleen maar groter.

Af en toe gaat er zo’n deur open, zoals nu, met de kleine man van de oude school, die nu groot en verlegen voor me staat. Ze zullen het altijd losmaken. Mijn trots om wie ze zijn en een schat aan mooie herinneringen.